اثر هم زمانی رفتاری بر جبران شناختی در تصمیم گیری نوجوانان و جوانان

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر هم زمانی رفتاری بر جبران در تصمیم گیری ترتیبی و در بازه سنی ۱۵ تا ۲۵ سال با نقش میانجی گری وحدت است. پژوهش حاضر ازلحاظ هدف جزء پژوهش های بنیادی و ازلحاظ روش از نوع مطالعات نیمه آزمایشی با طرح بین گروهی است. جامعه پژوهش را کلیه دانشجویان شهر لردگان در دانش آموزان متوسطه در سال ۰۱-۱۴۰۰ تشکیل دادند که از بین آن ها به صورت در دسترس ۱۶۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای این پژوهش شامل تکلیف کالای عمومی ترتیبی با ساختار نقطه تامین (آرورا و همکاران، ۲۰۱۶)، تکلیف هم زمانی رفتاری حرکت دست و مقیاس وحدت (لاکنز و استل، ۲۰۱۱) بود. روش تحلیل این پژوهش، آنالیز واریانس، خی دو و رگرسیون میانجی بود که با استفاده از آن ها روابط علی متغیرهای پژوهش بررسی شد. یافته ها نشان داد که هم زمانی رفتاری برافزایش جبران در تصمیم گیری ترتیبی اثر ندارد اما وحدت بین افراد را تقویت می کند. وحدت به طور غیرمستقیم به واسطه اثرگذاری بر ادراک شرکت کنندگان از میزان مشارکت شریکشان، همکاری را افزایش داد. همچنین، تمایل به جبران در اوایل بزرگ سالی بیش از اواخر نوجوانی بود. این نتایج نشان می دهد که هم زمانی رفتاری راهی برای ایجاد وحدت بین فردی است و از این طریق ادراک افراد از چگونگی رفتار یکدیگر را تغییر داده، رفتار جامعه پسند را گسترش می دهد. این اثر از اواخر نوجوانی تا اوایل بزرگ سالی ثابت است.