جایگاه رشد شاخص های هوشمند شهری در ارتقاء توسعه فضایی شهرها

اصطلاح رشد هوشمند توسط پاریس انگلندرنینک، شهردار ماریلند از سال ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۲ باب شد. مفهوم رشد هوشمند از جایگزین های عمده توسعه در برابر پراکندگی است که با تمرکز بر تجدید حیات شهری و گسترش گزینه های حمل و نقل به دنبال ساخت مکان های جوامع است. در سال های اخیر به دنبال بروز مشکلات متعددی که الگوهای رایج توسعه شهری به همراه داشتند رشد هوشمند شهری به عنوان راه حلی برای غلبه بر مسائل و معضلات پیش آمده در شهرها، اصولی برای توسعه متراکم و توسعه مجدد نواحی درون و ارتقای کیفیت های کالبدی و کارکردی آنها بسیار مورد توجه قرار گرفته است(قربانی و نوشاد، ۱۳۸۷). از این رو هدفمند کردن توسعه شهرها به سمت رشد هوشمند از مهمترین مسائلی که در راستای ارتقای کیفیت های کالبدی و کارکردی توسعه شهرهای پراکنده باید در برنامه ریزی شهرها مورد توجه قرار بگیرد. یکی از موثرترین اقداماتی که می تواند به بهبود این کیفیت ها منجر شود اصلاح فرآیند توسعه شهر براساس معیارها و اصول رویکرد رشد هوشمند است(قلعه باباخانی، ۱۳۸۷). هدف این مقاله جایگاه رشد شاخص های هوشمند شهری در ارتقاء توسعه فضایی شهرها با استفاده از روش توصیفی- اسنادی می باشد. بنابراین یکی از راهبردهای اصلی جهت توسعه شهرها، در راستای پایداری شهر در جهت محافظت از اراضی کشاورزی و هم چنین ارتقای کالبدی و کارکردی شهر، رشد هوشمند(که از نظر تاریخی واکنشی به روند توسعه پراکنده و کم تراکم شهری در کشورهای توسعه یافته است) می باشد. بنابراین رویارویی با کاهش مناطق شهری، افزایش در اتلاف فضای باز، هزینه های بالا در ارتباط با توسعه کم تراکم، امروزه مدیران شهری را وادار کرده است یک سری ابتکارات قانونی که همه ما آن را با نام توسعه هوشمند می شناسیم، اتخاذ کنند.