توسعه مبتنی بر آمایش سرزمین در شهرهای ساحلی ایران

برای تحقق بخشیدن به اهداف سند چشم انداز ۱۴۰۴ ، نیاز به مطالعه برنامه های توسعه و توجه به دلایل عدم دستیابی به بخشی از اهداف و تلاشی وسیع و تحقق منابع کافی و الزامات مربوط به آن است. برنامه های توسعه در ایران در حوزه های مختلف تدوین و اجرا شده اند، اما یکی از مسائل مهم برای رسیدن به پیشرفت و رشد مطلوب توجه به محیط و امکانات و شرایط آن است که در قالب طرح های »آمایش سرزمین« قابلیت اجرایی پیدا می کند. سرزمین ایران دارای انواع مناطق زیست محیطی (بیابانی، کوهستانی و ساحلی) است. یکی از مهمترین مناطقی که دارای پتانسیل فراوانی برای توسعه خرد و کلان در کشور است، نواحی ساحلی و دریایی است. درواقع، جغرافیای نواحی ساحلی شرایط خاصی برای شهرهای ساحلی و بندرگاهی ایجاد کرده است. این تحقیق بنیادی با روش توصیفی- تحلیلی، به مطالعه و بررسی شرایط ساحلی و تاثیرات آن بر حوزه های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و زیست محیطی و به طور کلی بر تصمیمات صاحبان قدرت در شهر های ساحلی می پردازد. ما بدنبال پاسخ این سوال هستیم که» چگونه شرایط ساحلی در نوع و روش سیاست ها و سیاستگذاری مدیران شهری موثر است؟« فرضیه مطروحه در پاسخ به این سوال عبارت است از اینکه » شرایط جغرافیایی طبیعی در نوع و روش سیاست ها و برنامه های توسعه موثر است.« نتایج تحقیق نشان می دهد، اهمیت نوع و دسترسی های فضایی در رسیدن به توسعه مبین آن است که سازماندهی فضای جغرافیایی و سیاستگذاری در ارتباط تنگاتنگ باهم قرار دارند.