بررسی فاکتور پرخاشگری دانش آموزان در نظام آموزش و پرورش

پرخاشگری به منزله یکی از عناصر هیجان، امروزه از آسیب های در حال گسترش مدارس است. در این باره فقدان آموزش های مناسب اجتماعی هیجانی در مدارس را از عوامل شیوع پرخاشگری می دانند. ازآنجایی که دانش آموزان به عنوان رکن اساسی نظام آموزشی، در دستیابی به اهداف نظام آموزشی کشور، نقش و جایگاه ویژه ای دارند، توجه به این قشر از جامعه از لحاظ آموزشی و تربیتی، باروری و شکوفایی هر چه بیشتر نظام آموزشی و تربیتی جامعه را موجب می گردد. یکی از عواملی که پیشرفت تحصیلی دانش آموزان را تحت تاثیر قرار می دهد، اشتیاق تحصیلی است. پیوند رفتارهای دانش آموز و شرایط محیطی مدرسه سبب ایجاد اشتیاق در افراد و موفقیت آنها می شود. افرادی که یاد می گیرند که نمی توانند بر محیطشان اثر بگذارند، کمتر تلاش می کنند (نقص انگیزشی)؛ از یادگیری راه های جدید اثر گذاشتن بر محیطشان اجتناب می کنند و همچنین در نتیجه توقف تلاش، نمی توانند اطلاعات صحیحی را در مورد توانایی واقعی خود، از تجربه هایشان استخراج کنند (نقص شناختی) این افراد حالت های هیجانی منفی همچون اضطراب، افسردگی و ناامیدی را نیز تجربه می کنند. دانش آموزان درمانده گرایش دارند که پس از شکست، کاهش در عملکرد را نشان دهند. سینگر و گلس معتقدند درماندگی با پافشاری روی تکالیف همبستگی منفی دارد. همچنین درماندگی به علت مشخصه هایی که فرد درمانده دارد می تواند عملکرد تحصیلی را متاثر سازد. دانش آموزان درمانده اطمینان کمی به توانایی های خود دارند، شکست هایشان را به بی کفایتی شخصی، هوش و توانایی حل مساله پایین و حافظه ضعیف نسبت می دهند و پیوند بین متعهد بودن و کسب موفقیت را نمی بینند؛ موفقیتهایی که تا به حال داشته اند را نیز به عامل های بیرونی همچون شرایط منحصر به فرد و شانس مربوط می دانند. بنابراین بر اساس همین غیرقابل کنترل دانستن پیامدها، منفعل می شوند و این انفعال، بیشتر در تکالیف چالش بر انگیز خود را نشان می دهد. این مشکل منجر به رفتارهایی از جمله پرخاشگری و غیبت می شود که به نوبه ی خود عملکرد تحصیلی را بدتر می کند.