تحلیل وضعیت اشتغال بخش های عمده اقتصادی در شهرستان های استان اردبیل

مبحث اشتغال و به طور کلی نوع فعالیت نیروی انسانی در بخش­های مختلف از موضوعات مهم جغرافیای اقتصادی می­باشد. در اقتصاد ایران اشتغال از دغدغه­های اصلی سیاست­گذاران اقتصادی است و  همچنین بخش­های اقتصادی از ارکان توسعه هر منطقه محسوب می­شود. لازمه­ی تدوین یک برنامه مناسب برای اشتغال­زایی و توسعه پایدار منطقه، شناخت دقیق از استعدادها و توان­های بالقوه بخش­ها و چگونگی ترکیب آن در مناطق می­باشد، تا بر اساس این شناخت برنامه­ریزی و اشتغال­زایی متوازن و متعادلی در هریک از بخش­ها و مناطق ایجاد شود. این تحقیق بصورت توصیفی و تحلیلی به مطالعه وضعیت اشتغال بخش­ها و گروه­های عمده فعالیت­های اقتصادی در مراکز شهرستان­های استان اردبیل طی سال های ۹۰-۱۳۸۵ پرداخته است. مدل­های مورد استفاده در این تحقیق، مدل تغییر سهم با هدف تعیین ضریب رشد و پیش بینی وضعیت اشتغال بخش­های اقتصادی هر یک از شهرستان­ها، مدل ضریب مکانی برای تعیین وضعیت هر یک از بخش­های اقتصادی از نظر صادرات و واردات و همچنین محاسبه نرخ بیکاری می­باشد. نتایج حاصله نشان دهنده وجود عدم تعادل بین بخش­های سه گانه اقتصادی می­باشد. بطوری­که بخش خدمات در استان بصورت فزاینده رشد نموده و بر بخش­های دیگر مسلط شده است. نرخ بیکاری در استان در سال ۱۳۸۵ (۸۴/۱۲) درصد و در سال۱۳۹۰ به (۹۲/۱۶) درصد افزایش یافته است. نرخ رشد در کل اقتصاد مرجع (اردبیل) برابر ۰۹/۰ می باشد. در بین بخش­های اقتصادی استان طی سال های۹۰-۱۳۸۵ بخش کشاورزی مثبت و دارای صعود بوده است. همچنین در طی سال های ۹۰-۱۳۸۵ در استان بخش کشاورزی صادرکننده کالا، و جزء فعالیت­های پایه­ای و بخش خدمات و صنعت واردکننده کالا و جزء فعالیت غیرپایه­ای محسوب می­شوند.