از فقدان تا مازاد در کلام: خوانش لکانی داستان های قصر پرندگان غمگین و سکته قبلی

علی رغم تکیه بشر به زبان به عنوان وسیله انتقال پیام و ابزاری به ظاهر رفع­کننده نیازهای عمده، لکان باور داشت که زبان نه تنها برای انسان در مقام سوژه میل‎ ورز کفایت کننده به شمار نمی آید، بلکه می تواند سبب دورماندن او از مقصود و مطلوب گمشده اش شود. به عقیده لکان، زبان عرصه ناخودآگاه است؛ ازاین رو، نه تقاضای اگو بلکه میل دیگری بزرگ را برآورده می کند؛ بنابراین برای بازتولید خود باید بر روی دو عنصر برسازنده، یعنی فقدان و مازاد تکیه کند تا پایدار بماند. در این پژوهش به روش تحلیل کیفی و کمی و با خوانش روانکاوانه لکانی داستان های قصر پرندگان غمگین بختیار علی و سکته قبلی محمد سهرابی نشان داده ایم که ۱- سوژه عدم داشتن فالوس را در نزد خود پذیرفته و به اختگی نمادین تن در داده است. این امر درباره کامران، خالد آمون و منصور اسرین و راوی سکته قبلی صادق است. ۲- هدف سوسن از فرستادن خواستگاران خود به سفر و خروج از شهر، تبدیل نمودن آن ها به سوژه ای میل ورز است. ۳- برای سوسن شهر و جنگ و دال هایی که به آن ارجاع می دادند، به منزله ژوئیسانس و بازنمایی کننده مازاد میل است. ۴- راوی سکته قبلی به میانجی قسم یادکردن می کوشد فقدان در دیگری را به مثابه فقدان در کلام پر کند. البته، فقدان در کلام هرگز پر نمی شود؛ زیرا کلام همواره از مقصود وی فراتر می رود.