ارزیابی برخی قارچ کش های رایج در کنترل سفیدک داخلی خیار گلخانه ای ناشی از Pseudoperonospora cubensis Rostovzev.
محل انتشار: مجله تحقیقات بیماری های گیاهی، دوره: 4، شماره: 2
سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 583
فایل این مقاله در 13 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_RPPM-4-2_001
تاریخ نمایه سازی: 24 بهمن 1402
چکیده مقاله:
سفیدک داخلی مهم ترین بیماری اندام هوایی خیار در کشت های گلخانه ای است. این بیماری توسط گونه Pseudoperonospora cubensisبه وجود آمده و در صورت عدم کنترل خسارت زیادی وارد می کند. اثر قارچ کش های سیازوفامید (رانمن®% SC ۳۴.۵)، پتاسیم فسفیت (فسفیت®WSL ۵۳ % )، فلوپیکولید+ پروپاموکارب (propamocarb hydrochloride ۶۲۵g/l + fluopicolide ۶۲.۵ g/l) (اینفینیتو® (۶۸,۷۵ SC و فاموکسادون + سیموکسانیل (اکوییشن پرو®WG ۵۲.۵%) در کنترل بیماری سفیدک داخلی خیار در گلخانه ای در اربطان مرند (آذربایجان شرقی) با سابقه آلودگی به بیماری ارزیابی شد. آزمایش با ۱۱ تیمار و چهار تکرار در قالب طرح کاملا تصادفی در سال ۹۳ انجام گردید. تیمارهای آزمایش، قارچ کشهای رانمن به میزان ۲/۰، ۳/۰ و ۴/۰ در هزار، فسفیت به میزان ۲، ۳ و ۴ در هزار، اینفینیتو به میزان ۲۵/۱، ۵/۱ و ۲ در هزار، اکوییشن پرو به میزان ۳/۰ در هزار ، و شاهد بدون سم پاشی بودند. سم پاشی کرت های آزمایشی بعد از مشاهده اولین علایم بیماری در سه نوبت با فاصله زمانی ۱۰ روز انجام و آماربرداری ازکرت های آزمایشی، هفت روز بعد از آخرین سم پاشی انجام شد. شدت آلودگی برای هرکرت براساس میزان لکه روی سطح برگ و تشکیل و یا عدم تشکیل اسپورانژیوم محاسبه شد. تجزیه آماری داده ها با نرم افزار SPSS و مقایسه میانگین ها با آزمون چند دامنه ای دانکن انجام گرفت. نتایج نشان داد که بهترین اثر کنترل بیماری مربوط به تیمارهای رانمن ۴/۰ در هزار، فسفیت ۴ در هزار و اینفینیتو ۲ در هزار به ترتیب با شدت بیماری ۳/۳، ۵۳/۷ و ۶۹/۸ درصد نسبت به ۷۹ درصد در تیمار شاهد بود (P≤۰.۰۱). بدین ترتیب این قارچ کش ها می توانند در گلخانه بصورت متناوب مورد استفاده قرار گیرند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
بهنام پوزشی میاب
استادیار، گروه بیماری شناسی گیاهی، واحد مرند، دانشگاه آزاد اسلامی، مرند، ایران
سید رضا فانی
ستادیار، بخش تحقیقات گیاه پزشکی، مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان یزد، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، یزد، ایران.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :