تحلیلی بر نقش مربیگری(کوچینگ) در عملکرد سازمانی

منابع انسانی یکی از ارزشمندترین دارایی و مهمترین منبع کسب مزیت رقابتی برای سازمان محسوب میشود و حداکثر بهره برداری از سرمایه های انسانی و پرورش منابع انسانی برای سازمانها گریزناپذیر است. یکی از رویکردهای کلیدی در توسعه و بهبود استعدادها و به فعلیت رساندن استعدادهای بالقوه کارکنان، مربی گری است. این پژوهش به روش توصیفی و کتابخانه ای و با بررسی اسناد و مدارک موجود به بررسی نقش مربیگری بر عملکرد سازمانی می پردازد. وجود یک رابطه صمیمی در سازمان می تواند به ایجاد محیط جو سازمانی حمایتی انجامد که از این طریق بتوانند بر مشکلات پیش روی سازمان فائق و محیطی خلاق ایجاد نمایند که عاملی برای انگیزه کارکنان شوند و فشارات روانی و .... که در محیط کار را کاهش و اعتماد به نفس کارکنان، اعتماد و تعهد سازمانی و... را افزایش دهند و کارکنانی وفادار برای سازمان تربیت و زمینه جانشین پروری و افزایش عملکرد سازمان را فراهم نمایند