اعتبار اسناد الکترونیک در دعاوی خانواده

سند یکی از مهم ترین و رایج ترین دلیل ادعاهای طرفین دعوا در دعاوی کیفری و حقوقی محسوب می شود. در قانون مدنی در مبحث دلایل اثبات دعوا در ماده ۱۲۵۸ آن، اسناد کتبی را به عنوان یکی از ادله اثبات دعوا برشمرده است، همچنین در ماده ۱۲۸۴ این قانون، سند را محصور به «نوشته» کرده است. در قانون مدنی، قانون آیین دادرسی مدنی و مقررات ثبتی به تفصیل« سند و احکام مربوط به آن» مورد بحث قرار گرفته است، اما امروزه بحث های مربوط به اسناد الکترونیکی، ارزش و توان اثباتی آنها اهمیت قابل توجهی در روابط روزمره امروزی به ویژه در حوزه حقوق خانواده ایفا می کند. قانونگذار در قانون تجارت الکترونیکی داده پیام ها و امضای الکترونیکی را با نوشته و امضای سنتی (به عنوان مثال امضای ذیل قراردادها) برابر می داند و آنها را دارای ارزش اثباتی می داند و در سایر دعاوی نیز به استناد همین قانون اعتبار بسیاری از اسناد الکترونیک ثابت یا رد شده است. در مقاله حاضر قصد داریم اعتبار هریک از اسناد الکترونیکی که در دعاوی خانواده ارائه می شوند را با توجه به قوانینی که در این زمینه در ایران وجود دارد، مورد بررسی و واکاوی قرار دهیم.