پیوند عاطفه و درونمایه با اوزان عروضی در غزلیات هوشنگ ابتهاج(موردکاوی: دفتر سیاه مشق)

موسیقی و ضرباهنگ کلام، پس از عنصر تخیل بیش از هر عنصری در شعر جلوه گر است. از دیرباز موسیقی شعر تاثیر فراوانیدر القای هر چه بیشتر عواطف شعر و برانگیختن احساسات مخاطب و اقناع وی از منظر زیبایی شناسی و استتیک داشته است.از جمله جلوه های موسیقی شعر که بخش عمده ای از زیبایی شعر مدیون آن است، موسیقی بیرونی (وزن عروضی) می باشد. امیرهوشنگ سمیعی گیلانی ابتهاج (ه. ا. سایه) از جمله شاعران برجسته معاصر است. توجه ویژه او به موسیقی شعر به گونه ای استکه میتوان موسیقی شعر ابتهاج را رکن اساسی شعر او دانست. یافتههای پژوهش حاضر که به شیوه توصیفی- تحلیلی بر مبنایسندکاوی صورت گرفته است نشان می دهد که بهره گیری خاص سایه از برخی اوزان در ارتباط با اندیشه و عواطف شعری اوست.به نظر می رسد که گرچه او در زمینه وزن های تند و خیزابی تجربیات درخشانی دارد اما به دلیل روح آرام و هیاهوگریز خود،بیشتر از اوزان نرم و جویباری استفاده کرده است. بیشترین بسامد بحری در مجموعه غزلیات سیاه مشق مربوط به بحرهایمجتث، رمل و هزج می باشد و بحرهای مضارع، رجز، متقارب، خفیف و متدارک در رده های بعدی قرار دارند.