مروری بر رابطه زن و نفس در ادبیات عرفانی فارسی (با تکیه بر مثنوی)

در ادبیات عرفانی فارسی چهره زن بسیار پیچیده و تا حدودی ناهمگون ونامتناجس است. در برخی موارد در اوج تقدس و بسیار قابل تقدیر است و در مواردی نیز چهره منفی و تاریک به خود می گیرد در مثنوی نیز گاه زن در اوج زیبایی و شکوه جلوه ای ازتجلی بار تعالی است و گاهی نیز زن آلت دست شیطان یامحرک و وسیله جولان نفس اماره و نفسانیت و مرد سمبل عقلانیت معرفی می شوند.در یک کلام زن عامل نفس اماره و همچنین موجب تنزل و سقوط مرد نشان داده شده است. مقاله حاضر تمامی ابیات مثنوی را که به نوعی به ارتباط ما بین زن و نفس اماره پرداخته استخراج کرده است. شناسایی و بررسی وجوه ارتباطی زن و نفی اماره در مثنوعی معنوی، رسالت اصلی این نوشتار است.