ضرورت ارتقاء و توسعه مهارت تاب آوری در مقابله با مخاطرات

بازگشت سریع به شرایط قبل از بحران را تاب آوری نامیده اند و بر این اساس، تاب آوری ماموریت اصلی خود را برگشت پذیری در سریع ترین زمان ممکن، و با حداقل آشفتگی و حفظ شایستگی میداند. تاب آوری یعنی داشتن این قابلیت که بعد از شکست یا تجربه ناخوشایند بهبود پیدا کرده و به موقعیت ها برگردید و در عین حال از فرصت هایی که دارید برای رشد و توسعه فردی بیشتر کمک بگیرید. بنابراین تاب آوری چیزی نیست که داشتن آن خوب باشد، تاب آوری ضرورت است و سرمایه گذاری در تاب آوری (از هر نوع آن)، فرصت است. هر چه میزان تاب آوری اجتماعی بیشتر باشد میزان آسیب پذیری اجتماعی کمتر میگردد. توسعه تاب آوری باعث میشود که امداد و حمایت های اجتماعی به هنگام و هماهنگ، فراگیر و جامع درحد بهینه اعمال گردد. تاب آوری یک خصوصیت ژنتیکی و یا ارثی یا یک خصیصه ثابت اخلاقی- روانی نیست که انتظار داشته باشیم از طریق ژن هایمان به ما منتقل شود، بلکه یک خصوصیت و مهارت کاملا اکتسابی است که طرز تفکر، نگاه ما به زندگی، مهارت ها و تجربیاتمان آن را برای ما به ارمغان می آورد و ویژگی ثابتی نیست بلکه فرایندی است که در موقعیت های مختلف نسبت به رویدادها عوض می شود. بنابراین ما می توانیم در همه سنین به وسیله آموزش، یادگیری، تمرین و تجربه آن را کسب کرده و در خود ارتقاء دهیم. ابتدا خانواده و سپس جامعه می توانند با آگاه سازی های صحیح و فراگیر، در مسیر بالابردن کفایت اجتماعی افراد جامعه نقش بسیار موثری ایفا نمایند و برای مقابله افراد جامعه با مسائل و بحران های روانی اجتماعی یاریگری کنند.