ارزیابی ویژگی های کمی وکیفی مسکن در ایران طی سال های ۱۳۹۰-۱۳۴۵

این مقاله، با هدف بررسی روندتحولات ۴۵ ساله مسکن درایران بااستفاده از۱۰ شاخص کمی وکیفی صورت گرفته است. به منظور تامین داده های موردنیاز، ازنتایج سرشماری های عمومی نفوس ومسکن سال های ۱۳۴۵ تا ۱۳۹۰استفاده شده است. روش تحقیق حاضر ازنوع توصیفی - تحلیلی و ازنظرهدف ،کاربردی است. یافته ها نشان می دهد که بخش دولتی نقش خودرا درساخت مسکن درطول دهه های اخیرکاهش داده وبه سیاستهای حمایتی ازساخت مسکن انبوه و کوچک سازی آن روی آورده است. به لحاظ کمی، نرخ رشدمسکن درطول ۴۵ سال گذشته ۵/۳ درصدبوده، درحالی که میزان رشدجمعیت بطورمتوسط ۵/۲ درصدبوده است. بااین حال ، درهمه دوره های موردمطالعه بیش ازیک میلیون واحدمسکونی کمبود مسکن درکشور وجودداشته است.ازنظرکیفی،تعدادواحدهای بادوام از۷/۱۱ درصد در۱۳۴۵ به ۹/۷۸ درصد در۱۳۹۰ افزایش یافته ومیزان مالکیت مسکن نیزدرایران همواره بالای ۶۷ درصدبوده است. طبق برآوردانجام شده، ایران تاسال ۱۴۰۴ تعداد۸/۷ میلیون واحدمسکونی نیازداردکه سالانه بطورمتوسط ۴۱۱ هزارواحد باید ساخته شود.