سپهر حکمرانی مطلوب: از آموزه های علوی تا شاخص های جهانی

امروزه، حکمرانی مطلوب به عنوان یکی از نظریه ها و الگوهای غالب در عرصه اداره و راهبری مطرح و در کانون توجه فزاینده اندیشمندان و فعالان توسعه و همچنین دستورکار ویژه دولت ها و جوامع معاصر قرار گرفته است. بااین وجود، حکمرانی مطلوب مقوله ای مدرن به شمار نمی رود و ریشه های نظری و عملی آن به آموزه های اسلامی بر می گردد و در سپهر حکمرانی علوی به عنوان یک نقطه عطف در تاریخ حکمرانی بشری متبلور می شود. دراین راستا، هدف پژوهش حاضر بازخوانی تطبیقی شاخص های امروزین حکمرانی مطلوب و آموزه های حکمرانی علوی است که در نامه ۵۳ نهج البلاغه (منشور حکمرانی علوی) به عنوان یک سند مرجع و نقشه راه جامع منعکس می شود. مقاله حاضر با بهره گیری از روش توصیفی-تحلیلی به بازخوانی اصول و ارکان این پارادایم مدیریتی-سیاستی می پردازد و سپس هر یک از این مولفه ها را با استناد به آموزه های علوی مورد بررسی تطبیقی قرار می دهد. یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد شاخص های حکمرانی مطلوب نه تنها در آموزه های حکمرانی علوی مورد معرفی و تاکید قرار گرفته است بلکه این آموزه ها با جهت گیری آینده گرایانه و ماهیت فرازمانی و فرامکانی، الزامات و اقتضائات امروزین حکمرانی مطلوب جوامع مدرن را نیز مورد ترسیم و ارائه قرار می دهد. براین اساس، استلزامات حکمرانی مطلوب در قالب اصول پاسخگویی، مشارکت، شفافیت، قانون مداری و کارآمدی ناظر بر روابط متقابل و متوازن دو رکن جامعه و حکومت با محوریت عدالت به عنوان جوهره حکمرانی مورد معرفی و تصریح منشور حکمرانی علوی قرار گرفته است.