حمله و جنگ سایبری و اصل ممنوعیت توسل به زور در حقوق بین الملل

حملات سایبری به سبب مزایایی از جمله دستیابی سریع موثر به اهداف راهبردی و عدم نیاز به تدارکات گسترده و هزینه های گزاف و همچنین حفظ نیروی انسانی که در مقایسه با مخاصمات مسلحانهی رایج دارد، امروزه به ابزار جدید جنگی و مهم برای همه بازیگران دولتی و غیردولتی تبدیل شده است. به علاوه گمنامی در این فضا، هماهنگی عملیاتی سریع را در محدوده جغرافیایی وسیعی تسهیل کرده و به وقوع حمله، تخریب و جرائمی در این فضا منجر شده که امنیت ملی و تمامیت ارضی کشورها را نقض کرده و از آنجا که تلاشهای برخی کشورها و مجامع بین المللی برای نظام مندسازی ابزارها، شیوه ها و اثرات این سبک حمله و مخاصمه هنوز با عنایت به عدم اجماع و وفاق جامعه جهانی منتهی به یک سند بین المللی نشده است؛ حقوقدانان بین المللی را در مواجه ه با این پدیده و آثار مخرب آن به زیرساختهای حیاتی مهم و دفاع از حقوق ملتها در مقابل حملات سایبری با مشکلات عدیدهای مواجه ساخت است. از این رو مقاله حاضر با بررسی و تفاسیر تعاریف حملات سایبری و اصل ممنوعیت توسل به زور و اینکه حمله سایبری در صورت دارابودن برخی شرایط می تواند به عنوان حمله مسلحانه تلقی شود و اصل عدم توسل به زور را نقض نماید؛ بنابراین امکان دفاع مشروع دولت قربانی در واکنش به این حملات متصور خواهد بود. اگرچه در شرایط کنونی استفاده از حملات سایبری به مثابه توسل به زور در حقوق بین الملل مورد بحث و گمانه زنی است، لیکن شناسایی قلمرو حقوقی آن نیز با موانعی روبروست که ورود حقوق بین الملل به بحث را با چالش مواجه کرده است.