اثر نوع ماده آلی و روش های کشت بر محتوای گلیسیریزیک اسید و ویژگی های مورفوفیزیولوژیک گیاه دارویی شیرین بیان

این پژوهش به منظور بررسی تاثیر روش های کاشت و نوع ماده آلی (ورمی کمپوست، تفاله شیرین بیان و کود دامی) بر محتوای گلیسیریزیک اسید و ویژگی های مورفوفیزیولوژیک گیاه دارویی شیرین بیان (Glycyrrhiza glabra L.) انجام شد. تیمارها شامل ورمی کمپوست، تفاله شیرین بیان و کود دامی هر کدام در ۴ سطح ۰ (شاهد)، ۱۰، ۲۰ و ۴۰ تن در هکتار و نیز دو روش کشت نشایی و کشت مستقیم بذر بودند. نتایج نشان داد که اثر متقابل روش کشت و نوع ماده آلی بر صفات مورفوفیزیولوژیک شیرین بیان معنی دار است. بر اساس نتایج بدست آمده، وزن تر و خشک شاخساره و ریشه در تیمار کشت نشایی و تیمار ورمی کمپوست و کوددامی در سطح ۴۰ تن در هکتار بیشتر از سایر سطوح بود. مقدار نشاسته در روش کشت نشایی و کود ورمی کمپوست در سطح ۴۰ تن در هکتار بیشترین مقدار بوده و با ۲۰ تن در هکتار کود ورمی کمپوست تفاوت معنی داری نداشت. میزان سدیم ریشه در روش کشت نشایی و کاربرد کودهای ورمی کمپوست و کود دامی نسبت به کاربرد تفاله شیرین بیان به طور معنی داری بالاتر بود. بیشترین مقدار پتاسیم ریشه در کاربرد تفاله شیرین بیان و کود دامی در سطح ۴۰ تن در هکتار بود. بیشترین درصد اسید گلیسیریزیک در کاربرد ۲۰ تن در هکتار تفاله شیرین بیان (۸/۲ %) و بیشترین عملکرد اسید گلیسیریزیک در واحد سطح (۶۹/۵۲۶ کیلوگرم در هکتار) در تیمار کشت نشایی و کاربرد ۴۰ تن در هکتار کود دامی مشاهده شد. به طور کلی با توجه به این که در برخی گیاهان دارویی از جمله شیرین بیان عملکرد ریشه و میزان ماده موثره اهمیت دارد کاربرد سطوح ۲۰ تا ۴۰ تن در هکتار کود دامی یا ۲۰ تن در هکتار تفاله شیرینبیان در روش کشت نشایی موجب عملکرد بیشتری خواهد شد.