شناسایی مهم ترین عوامل موثر بر جمعیت پذیری فضاهای پیراشهری سنندج(مطالعه موردی: نایسر)

نایسر یکی از فضاهای پیراشهری واقع در پیرامون شهر سنندج است که طی سال­های گذشته روند جمعیت­پذیری شدیدی را تجربه کرده است؛ به­گونه­ای که جمعیت آن از ۹۳۸ نفر در سال ۱۳۷۵ به ۸۵۰۰۰ نفر در سال ۱۳۹۹ رسیده است. بخش قابل توجهی از ساکنان نایسر را مهاجرین روستایی تشکیل می­دهد. هدف اصلی پژوهش، شناسایی مهم­ترین عوامل موثر بر جمعیت­پذیری فزاینده نایسر است. نوع تحقیق بر اساس هدف کاربردی و بر اساس روش، توصیفی تحلیلی است. جامعه آماری شامل تمامی سرپرستان خانواری است که طی دو دهه اخیر از روستاها به این فضای پیراشهری مهاجرت کرده­اند و از میان آن­ها، ۱۵۰ نفر به عنوان نمونه آماری در نظر گرفته شد. ابزار اصلی برای گردآوری داده­ها، پرسشنامه است که روایی و پایایی آن تاییدشده است. برای تجزیه وتحلیل داده­های گردآوری شده از ترکیب روش­های کمی (جدول توزیع فراوانی، آزمون مقایسه میانگین و تحلیل عاملی اکتشافی در قالب نرم افزار SPSS) و کیفی (تحلیل محتوا) استفاده شده است. نتایج نشان داد میزان رضایت از سکونت در نایسر با میانگین ۲۷۱/۲، پایین­تر از سطح متوسط می­باشد و پنج عامل کلیدی جمعیت­پذیری شتابان نایسر که ۶۲۷/۶۲ درصد از واریانس آن را تبیین کرده­اند، به­ترتیب اهمیت عبارت­اند از: پایین بودن هزینه اسکان و فعالیت­های اقتصادی (۸۴۶/۱۷ درصد)، سهل­گیری در قوانین و مقررات فضاهای پیراشهری (۳۶۰/۱۲ درصد)، دسترسی به زیرساخت­ها (۳۴۰/۱۲ درصد)، بهره­مندی از فرصت­ها (۶۱۷/۱۱ درصد) و جذابیت­های کاذب شهرنشینی (۴۶۳/۸ درصد). همچنین نتایج نشان داد میانگین محاسبه شده برای بازگشت مجدد به روستا با میانگین ۹۶۲/۲، در سطح متوسطی قرار دارد.