نقش مولفه های هویت مکانی در توسعه اقتصادی مناطق پیراشهری (مطالعه موردی: شهر رشت)

توسعه­یافتگی مناطق پیراشهری به عنوان یکی از اصلی­ترین دغدغه­هایی که ابعاد گوناگون اقتصادی و اجتماعی را در برمی گیرد، از عرصه­های موردتوجه حکومت­های ملی و دولت­های محلی است. عرصه­ای که با گسترش ارتباطات جهانی میدان کنشگری خود را در روایت­های منحصربه فرد از  ویژگی­های فرهنگی، اجتماعی و جغرافیایی متمرکز کرده است. روایت­هایی جذاب که مسئولیت توسعه­ی مکان­های جغرافیایی متنوع را برعهده گرفته اند و ارائه­ی مزیت رقابتی و مولفه های هویتی را بر دوش سطوح خرد محلی قرار می­دهند. این مطالعه مبتنی بر استراتژی نظریه­ی زمینه­ای و با استفاده از ۵۸ مصاحبه­، به انجام رسیده است. یافته ها نشان می­دهد که «مولفه های هویت مکانی» از طریق اصلی­ترین مقوله یعنی «کنشگری و سیاست­گذاری­های تبلیغاتی-رسانه­ای» به همراه دودسته از «شرایط زمینه­ای» و «شرایط مداخله­گر» می­تواند فرایند توسعه اقتصادی را برای مناطق پیراشهری به ارمغان بیاورد. «شرایط زمینه­ای» درواقع بسترهای محیطی هستند که زمینه های قدرت و یا ضعف این سازوکار را فراهم می­کنند: «مولفه های جمعیتی» همچون سن و تحصیلات، «خانواده» به عنوان اصلی­ترین عنصر انتقال دهنده ی میراث تاریخی و فرهنگی،  «سرمایه اجتماعی» و قدرت شبکه­ی روابط مبتنی بر آن در زمره­ی شرایط زمینه­ای قرار می­گیرند که سازوکار نقش آفرینی مولفه های هویت مکانی در توسعه اقتصادی باید از این مجرا عبور کنند. «شرایط مداخله­گر» عبارت است از انواع محرک­های بیرونی که می­تواند در جهت تقویت و یا ضعف سازوکار مورداشاره نقش­آفرینی کند. شرایط مداخله گر در این سازوکار را می­توان به سه بخش تقسیم نمود: «مهاجرت و تعاملات فرهنگی»، «سیاست­گذاری­های شهری – نهادی» و «مصارف فرهنگی ذائقه ساز».