بررسی و شناسایی شاخص های برنامه ریزی مسکن (مطالعه موردی شهر تهران)

در چند دهه گذشته، تمرکز روزافزون جمعیت در شهرها ، این شهرها را با مشکلات بسیاری از جمله، تامین مسکن مناسب روبه رو کرده و تبع آن، ناپایداری در شهرها و مناطق اطراف را نیز در پی داشته است. در نتیجه این موضوع نیازمند مدیریت و برنامه ریزی بوده و این امر بسیار حائز اهمیت شده است. تحقیق حاضر درصدد یافتن شاخص های برنامه ریزی مسکن می باشد.روش تحقیق از انواع کاربردی - توصیفی و تحلیلی و به شیوه استدلالی می باشد، همچنین، به منابع و متون معتبر کتابخانه ای، استنادی و به شبکه جهانی اینترنت نیز ارجاع شده است.تایید مولفه ها توسط خبرگان و متخصصان شهرسازی و معماری و اساتید دانشگاه های شهر تهران صورت گرفته است. ابتدا پرسشنامه اولیه به ۲۳نفر از متخصصان و کارشناسان شهرسازی و معماری و اساتید دانشگاه های شهر تهران نشان داده شده است . سپس اصلاحات لازم صورت پذیرفته است و درنهایت مدل نهایی تحقیق با استفاده از روش دلفی تعدیل شده تایید شده است.نتیجه حاصل از این تحقیق که از منابع علمی جمع آوری و استخراج گردیده و با صاحب نظران و خبرگان این حوزه درمیان گذاشته شده و در نهایت بعد از اصلاح مدل مفهومی زیر به تایید رسیده است دارای ۲۲ بعد کمی و کیفی می باشد که متخصصان و خبرگان حوزه شهرسازی و معماری با توسعه و بهبود این شاخص ها می توانند گامی موثر در برنامه ریزی مسکن بردارند. شاخص های کیفی برنامه ریزی مسکن:۱- نوع مصالح بکار رفته ۲- عمر واحد مسکونی ۳- کیفیت و دوام واحد مسکونی ۴-تسهیلات و امکانات زیربنایی ۵- مالکیت مسکن ۶- دسترسی به خدمات شهری ۷- آسایش و آرامش محله ۸- کیفیت نما و منظر ۹- فرسودگی و تخریب بافت ۱۰- کیفیت گذرها و معابر عمومی ۱۱- میزان فضاهای با هویت و سرزنده ۱۲- کیفیت حمل و نقل عمومی