بررسی پیچیدگی ارتباطات نظری و پویایی دیدگاه های موجود در خصوص بحران

بحران حادثه ای است که به طور طبیعی یا به وسیله بشر، به طور ناگهانی یا به صورت فزآینده به وجود می آید که برای برطرف کردن آن نیاز به اقدامات اضطراری، اساسی و فوق العاده باشد. بحران، واقعیتی اجتناب ناپذیر در زندگی اجتماعی است. بحران ها در ذات خود بستر شکل گیری تهدیدها و فرصت هایی هستند که بر حسب نوع، شدت و گستره ی محیطی بحران، می تواند نظام سیاسی و مدیران حاکم را در شرایط دشوار و پرمخاطره ای قرار دهند. یک مدیر بحران برای موفقیت در مدیریت خود باید با یک رویکرد نظام مند، مبتنی بر کمترین آسیب و اصل بهبود مستمر، همواره بدنبال یافتن نشانه های اولیه خطر یک بحران بالقوه باشد تا بتواند در شرایط وقوع بحران ، با کمترین خسارت بحران را کنترل کند.این مقاله تحلیلی از تحول مفهوم بحران در دامنه سازمانی و پاسخ هایی که می تواند از جانب ارتباطات بحرانی داده شود، ارائه می دهد. اهداف ما شامل رویکرد تاریخی به مدیریت سازمانی است که اهمیت داشتن یک برنامه برای مواجهه با بحران و ارتباط موثر با نگرانی ها را به خوبی می شناسد. مفهوم بحران نحوه پاسخ سازمان ها به شیوه داخلی و خارجی را تغییر داده است. ما به این نتیجه می رسیم که سازمان ها می توانند با یک برنامه ساختاری به وضعیت های غیرمنتظره واکنش نشان دهند، اصول مدیریت بحران را با ارتباطات دقیق و هدفمند ترکیب کنند.