تاثیر تمرین اینتروال شدید در مقایسه با مدیتیشن بر شاخص های QUICKI، McAuley، HOMA-IR، شاخص های گلایسمیک و پروفایل لیپیدی زنان مبتلا به دیابت نوع دو

مقدمه و هدف: استفاده روز افزون از روش­ های درمانی غیر­دارویی مانند ورزش و مدیتیشن در مدیریت دیابت برای بهبود وضعیت جسمانی و روانی در بیماران دیابتی دارای اهمیت بالایی است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین اینتروال شدید (HIIT) در مقایسه با مدیتیشن بر شاخص­ های حساسیت انسولینی، شاخص­های گلایسمیک و پروفایل لیپیدی زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود.مواد و روش­ ها: ۳۰ زن دیابتی میانسال دیابتی به­ طور تصادفی انتخاب و به سه گروه HIIT، مدیتیشن و کنترل تقسیم شدند. میزان سرمی گلوکز، انسولین، هموگلوبین گلیکوزیله، تری­ گلسیرید، لیپوپروتئین پرچگال (HDL)، لیپوپروتئین کم­ چگال (LDL) ۴۸ ساعت قبل و بعد از مداخله به صورت ناشتایی اندازه ­گیری شد. شاخص­ های حساسیت و مقاومت انسولینی بر اساس فرمول­ ها محاسبه گردید. تمرین به مدت ۱۲ هفته و سه جلسه در HIIT و مدیتیشن به مدت ۱۲ هفته و تمام روزهای هفته اجرا گردید. برای مقایسه بین­ گروهی از آنووای دو راهه ترکیبی و آزمون تعقیبی توکی و تفاوت درون گروهی از آزمون t زوجی استفاده گردید.یافته ­ها: QUICKI، McAuley و HOMA-IR، گلوکز، انسولین، هموگلوبین گلیکوزیله و پروفایل لییپدی بهبود معنی­ داری در گروه HIIT نسبت به گروه کنترل نشان داد (۰.۰۵>P). همچنین، گلوکز ناشتا، QUICKI و HOMA-IR در گروه HIIT بهبود معنی ­داری نسبت به گروه مدیتیشن داشت (۰.۰۵>P). گروه مدیتیشن نیز باعث بهبود معنی ­دار HOMA-IR، انسولین و HDL نسبت به گروه کنترل شد (۰.۰۵>P).بحث و نتیجه ­گیری: یافته­ های مطالعه حاضر نشان داد که هر دو HIIT و مدیتیشن می­ تواند باعث بهبود حساسیت و مقاومت انسولینی، برخی شاخص­ های گلایسمیک و پروفایل لیپیدی زنان مبتلا به دیابتی نوع دو شود. با این حال، اثربخشی HIIT در بیشتر متغیرها برجسته ­تر از مدیتیشن بود. برای درک بهتر کارایی این دو روش پژوهش­ های بیشتری نیاز است.