پهنه بندی کیفیت آب شرب با استفاده از روش آنتروپی و ارتباط آن با میزان خشکسالی (مطالعه موردی: آبخوان آبدالان، گچساران)

کاهش کیفیت منابع آب زیرزمینی در نیم قرن گذشته توجه فزاینده ای را از سوی هیدروژئولوژیست ها به خود جلب کرده است. از این رو، روشهای مختلفی تحت عنوان شاخصهای کیفی آب زیرزمینی جهت بررسی وضعیت کیفی این منابع حیاتی استفاده شده است. با این همه، استفاده از قضاوتهای کارشناسانه از جمله نقطه ضعفهای این مدلهای کیفی محسوب می گردد. در این تحقیق سعی شده است از تئوری آنتروپی جهت ارزیابی کیفیت آب زیرزمینی و کاهش اینگونه قضاوتهای سلیقه ای استفاده گردد. برای این منظور، داده های ۱۶ نمونه آب زیرزمینی، جهت ارزیابی فیزیکی - شیمیایی در بازه زمانی ۱۸ ماهه (فروردین ۱۳۹۷ تا شهریور ۱۳۹۸) بررسی شدند. نتایج کاربرد روش آنتروپی نشان داد کلر بالاترین نرخ تاثیرگذاری بر کیفیت آب زیرزمینی منطقه را داراست و عامل اصلی کاهش کیفیت آب می باشد. همچنین نتایج بررسی روش آنتروپی نشان داد که غلظت سدیم و پتاسیم دارای بیشترین ناپایداری و تغییرات مداوم است که می تواند ناشی از وجود سازندهای تبخیری گچساران و پابده باشد. بیشترین وزن آنتروپی نیز مربوط به منیزیم است و نشان می دهد که تغییرات پایدار و یکنواختی در آب زیرزمینی منطقه مورد مطالعه برقرار است. به طور کلی نتایج نشان داد ۷۴ درصد از نمونه های آب زیرزمینی منطقه مورد مطالعه کیفیت خوب، ۱۳ درصد کیفیت متوسط و ۱۳ درصد دیگر کیفیت مطلوبی ندارند. همچنین، ارتباط معکوس بین شاخص خشکسالی (SIAP) و شاخص کیفی منابع آبی (EWQI) در بازه زمانی ۱۸ ماهه نشان دهده اثر آبشستگی سازندهای تبخیری در شرایط افزایش بارش است.