گیاه شناسان معتقدند که می توانیم با احیای پوشش گیاهی اراضی خشک و بیابانی، گاز دی اکسید کربن را ترسیب کنیم

روند کاهش گاز دی اکسیدکربن، کندتر از سرعت انتشار گازهای گلخانه ای در اتمسفر است. احیای پوشش گیاهی اراضی خشک و بیابانی، یک راهکار موثر برای جذب و کاهش دی اکسیدکربن اتمسفر است. گروهی از دانشمندان معتقدند، با بهبود سلامت خاک، اکوسیستم های خشک به محل ذخیره کربن تبدیل می شوند. با مهندسی ایدئال و با ترکیبی موثر از برهم کنش میکروارگانیسم ها، گیاهان و نوع خاک منطقه، فرایندهای بیوژئوشیمیایی را به طور طبیعی تسهیل می کنند و نرخ فتوسنتز، زی توده ریشه گیاهان، تولید اکسالات و کربنات ها در خاک افزایش می یابد.در این روش از گیاهان سازگار با خشکی، که اکسالات تولید می کنند، استفاده می شود. برخی از میکروب های خاک از اکسالات ها به عنوان تنها منبع کربن خود استفاده می کنند و مولکول های کربنات را در خاک دفع می کنند. کربنات ها معمولا به سرعت تجزیه می شوند، اما اگر این سیستم های میکروبی- گیاهی در خاک های قلیایی و غنی از کلسیم رشد کنند، کربنات ها با کلسیم واکنش داده و رسوبات پایدار کربنات کلسیم را تشکیل می دهند.