اثربخشی رواندرمانی روابط ابژهای بر الگوهای دلبستگی ناایمن زنان ۲۵-۳۰ ساله مبتلا به اختلال دو قطبی

مقدمه: اختلال دوقطبی از جمله اختلال های روانپزشکی شایع و ناتوان کننده است، که ابعاد مختلف زندگی فردی، خانوادگی و اجتماعی فرد را متاثر می سازد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر روان درمانی روابط ابژه ای بر الگو های دلبستگی ناایمن زنان ۲۵-۳۰ ساله مبتلا به اختلال دوقطبی بود. روش: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری ۲ ماهه، همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری را کلیه زنان مبتلا به اختلال دو قطبی بستری در بیمارستان های روان پزشکی اصفهان در سال ۱۴۰۲-۱۴۰۱ تشکیل دادند. از میان بیماران مراجعه کننده به بیمارستان روانپزشکی مدرس اصفهان، تعداد ۴۰ زن مبتلا به اختلال دوقطبی به روش دردسترس و مبتنی بر ملاک های ورود و خروج انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند(۲۰n=). ابزار پژوهش پرسشنامه سبک های دلبستگی هازن و شیور (۱۹۸۷) بود. گروه آزمایش در معرض ۱۶ جلسه ۴۵ دقیقه ای روان درمانی روابط ابژه ای مبتنی بر پروتکل استادتر قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل در لیست انتظار قرار داشتند. داده ها با استفاده از نرم­افزار آماری ۲۳ SPSS و با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.  یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که بین میانگین های تعدیل شده دلبستگی ناایمن اجتنابی و دلبستگی ناایمن دوسوگرا در گروه آزمایش پس از اجرای مداخله تفاوت معناداری ایجاد شد و این تفاوت تا مرحله پیگیری ادامه داشت(۰۱/۰>P). نتیجه گیری: با توجه به اثرگذاری روان درمانی روابط ابژه ای بر الگوهای دلبستگی ناایمن می توان از این روش درمان برای بهبود بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی سود جست.