وحی و الهام و انواع و مراتب آن در مثنوی مولوی

وحی در قرآن مفهوم گسترش یافته ای دارد که شامل انواع هدایت های ناشناخته از هدایت جماد و نبات و حیوان گرفته تا هدایت انسان را شامل می شود. مولوی با نگاهی نو و بدیع به آیات قرآنی ، انواع و مراتب وحی را بیان داشته و همچنانکه شیوه خاص اوست تفسیر عرفانی لطیف و بی سابقه ای ارائه می دهد. او هر چند عالی ترین مرتبه وحی را مخصوص پیامبران عظام می داند که کسی را یارای دستیابی بدان نیست ولی بابهای آسمان را پس از ختم نبوت به روی زمینیان بسته نمی داند و می گوید هر انسانی با تحمل ریاضت و مجاهدت می تواند محل وحی الهی و در معرض وزش نسیم های رحمت و الهامات پروردگار قرار گیرد. نوشتار حاضر، سعی دارد آراء مولوی را در خصوص معانی و مراتب مختلف وحی در مثنوی باز نماید و در پایان رابطه انسان کامل با وحی و الهام و عدم تفاوت و تمایز اساسی میان این دو اصطلاح را در نزد مولانا، مورد بحث و بررسی قرار دهد.