بررسی مبانی و مصادیق جرایم ناتمام در قوانین کیفری ایران

جرم که اساس و بنیان حقوق جزا را تشکیل می دهد عبارتست از اجتماع ارکان مادی و معنوی و از طرفی تلقی آن عمل به عنوانجرم توسط قانونگذار کیفری . بنابراین با اجتماع این سه شرط در کنار هم (به استثنای جرایم مادی صرف که نیاز به عنصر مادی ندارد) و با فرض حصول نتیجه مطلوب و مورد نظر قانونگذار جرم تام محقق خواهد شد.اما همیشه اینگونه نیست که جرم تام محقق گرددو گاه رفتار هایی ارتکاب می یابند که نمی توان آنها را در قالب جرم تام قرار داد . این اعمال که در راستای تحقق نیت مجرمانه موردنظر مرتکب انجام گرفته اند و لیکن با اراده خود مرتکب و یا با تاثیر عاملی خارجی ، جرم مورد نظر مرتکب واقع نشده است درقانون ایران تحت عنوان جرایم ناتمام شناخته می شوند .اما اهمیت اصل قانونی بودن جرائم و مجازات ها که یکی از معیار های تعیینمیزان شفافیت در میان حکومتها و مردم جامعه است اقتضا می نماید که نتوان هر عملی که توسط مرتکب و به نیت ارتکاب جرمصورت میپذیرد و منتج به نتیجه نمی گردد را تحت عنوان جرم ناتمام جرم انگاری و مرتکب را به مجازاتی معین محکوم نمود.بنابراین به نظر می رسد معیار تشخیص اینگونه جرایم از جرایم تام و یا حتی از سایر نهاد های حقوقی مشابه را می توان اولا عدمتحقق نتیجه مورد نظر مرتکب جرم ، و ثانیا جرم انگاری اینگونه اعمال توسط قانونگذار کیفری ایران دانست.