قصور و تقصیر پزشکی از منظر فقهی و جزایی

پرونده های متعددی علیه پزشکان با موضوعت جرایم پزشکی در دادسراهای عمومی انقلاب مفتوح بوده و از نظر کمی هر روز رو به افزایش بوده و بر تعداد پرونده های قضایی نیز هر روز افزوده می شود. علاوه بر شکایات کیفری، از باب تخلف شغلی وانتظامی نیز پرونده های در سازمان نظام پزشکی در حال رسیدگی بوده و مشکلاتی را برای بیماران و پزشکان ایجاد نموده است. در معالجات دپزشکی و اعمال جراحی، اصل بر ضمان پزشک در تلف، قطع عضو، جراحت و سایر صدمات جسمانی وجود دارد، لیکن در صورت عدم حمایت قانون گذار از پزشکان و رفع ضمان دیه، هیچ پزشکی به انجام معالجات بیماران مبادرت نخواهد کرد، به همین دلیل قانونگذار ضمان پزشک را در صورت تقصیر وتخلف وی از انجام وظیف محوله و یا عدم تحصیل برائت و نیز عدم مطابقت معالجات با مقررات پزشکی وموازین فنی دانسته و در صورت احراز تقصیر مرتکب، مجازات قانونی برای آن درنظر گرفته است. ضمن آن که مشروع اعمال پزشکی و مهارت و تبحر پزشک در رفع مسئولیت کیفری وی، دارای اهمیت بوده و از ارکان انتقاء ضمان دیه می باشد. در این مقاله، تقصیر در امور پزشکی از منظر فقهی و حقوقی مورد بررسی قرار گرفته تا احراز مصادیق تقصیر، قصور و عدم تقصیر با سهولت بیشتری صورت پذیرد. همچنین با بررسی فقهی مفهوم برائت، بر تحصیل آن قبل از انجام معالجات تاکید شده و اخذ اذن از بیمار را برای رفع ضمان دیه کافی نمی داند.