بررسی دیدگاه طه عبدالرحمن در باب نسبت علم و دین

علم و دین به عنوان دو منبع از منابع شناخت بشر همواره در کنار هم در زندگی انسان حضور داشته اند. تا قبل از دوران جدید، نزاع خاصی میان این دو برجسته نیست؛ لکن از زمانی که علم در قلمرو غرب تعریف جدیدی یافت و مواجهه خاصی را با دین آغاز کرد، باب منازعه میان علم و دین گشوده شد. در این میان، برخی جانب استقلال آن دو، برخی قائل به تضاد و عده ای هم به تلائم و همپوشانی گرایش یافتند. طه عبدالرحمن فیلسوف و متفکر مسلمان معاصرنیز با تکیه بر مبانی خاص خود به پرداخت نظریه ای درنسبت میان علم و دین اقدام مینماید. اتخاذ هستی شناسی و مبانی فکری خاصی وی را به یک نسبتی در رابطه علم و دین سوق می دهد که موضوع این نوشتار است. این مقاله با روش تحلیلی اسنادی پرسش از ابعاد این نظریه و نسبتی که این دو از نگاه عبدالرحمن پیدا می کنند را مورد بررسی و ارزیابی قرار می دهد. طه عبدالرحمن با تفکیک میان علم الهی و علم بشری دین و معارف وحیانی را در جایگاهی ویژه قرار می دهد و در راستای ایجاد تلائم میان علم و دین، نقش سیاق و بافت فکری عالم را در این فرایند دخیل می داند.