اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر تاب آوری و تنظیم هیجانات دانشجویان دارای افکارخودکشی

پژوهش حاضربه منظورتعیین اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر تاب آوری و تنظیم هیجانات دانشجویان دارای افکارخودکشی می باشد. این پژوهش به روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون _ پس آزمون همراه با گروه آزمایش و کنترل انجام شد. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه دانشجویان دارای افکارخودکشی مراجعه کننده به یکی ازمراکزمشاورهای دانشگاه آزاد واحد تهران بود که با استفاده از شیوه نمونه گیری در دسترس ۱۵ دانشجو به عنوان گروه آزمایش و ۱۵دانشجو تحت گروه کنترل انتخاب شدند. در انتخاب نمونه پژوهش سعی شد از دانشجویانی استفاده شود که در وضعیت نامطلوبتری از نظر افکارخودکشی قرار داشتند گروه آزمایش در معرض مداخله شناختی رفتاری قرار گرفت . ابزارهای مورد استفاده پژوهش حاضر، پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و همکاران (۲۰۰۱)، تاب آوری کانر و دیویدسون۱ (۲۰۰۳) بود. هریک از گروهها دو بار مورد اندازهگیری قرار گرفتند. اندازهگیری اول با اجرای یک پیش آزمون و اندازهگیری دوم با اجرای یک پس آزمون اجرا شد. گروه آزمایش در معرض متغیر مستقل (درمان شناختی رفتاری ) طی ۸جلسه ۱ ساعته قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. دادهها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت . نتایج تحلیل کوواریانس برای تاثیر درمان شناختی رفتاری بر تاب آوری و تنظیم هیجانات دانشجویان دارای افکارخودکشی در گروهها در مرحله پس آزمون و پس از کنترل اثر پیش آزمون نشان داد که تفاوت دو گروه در پس آزمون معنادار است . نتایج پژوهش حاضر مبین اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر تاب آوری و تنظیم هیجانات دانشجویان دارای افکارخودکشی بود.