جایگاه شهرداری در توسعه سرمایه اجتماعی محلات شهری

توانمندسازی نیروی انسانی به عنوان اصلی ترین سرمایه مدیریت شهری در ابعاد فردی، گروهی و سازمانی به منظور ارتقاء کارایی، اثربخشی و بهره وری مدیریت شهری در تعامل با شهروندان و نهادهای اجتماعی می تواند باشد.گسست در ساختار فضایی- اجتماعی شهرها در روند برنامه های توسعه ای کنونی، ناکارآمدی طرح های توسعه را باعث گردیده و نگاه کلان و شهر مقیاس را به توجه به سلول های بنیادین یا محلات شهری معطوف کرده است تا از این سطح در جهت هدف اصلی برنامه ریزی یا بهبود کیفیت زندگی ساکنان تلاش نماید. «سرمایه اجتماعی» به عنوان یکی از «پیش شرطهای لازم برای توسعه شهری»، دارای عناصری چون اعتماد اجتماعی، مشارکت اجتماعی، انسجام اجتماعی، آگاهی اجتماعی و درجه دینداری است که میزان هر یک از این مولفه ها در جوامع مختلف متفاوت است. بنابراین، شهرداری ها نیازمند بهره گیری از فرصت های پیش رو هستند تا منابع مالی لازم را به دست آورند. از آنجا که نظم نوین اجتماعی، روابط اجتماعی را به ورای قلمرو خویشاوندی و خانوادگی و به عبارتی دیگر به سوی نهادها و سازمان ها جهت گیری و هدف گیری می کند، فقدان یا کاهش اعتماد نهادی به عنوان شالوده روابط بین شهروندان با سازمانها و نهادها، موجب ناکارآمدی این گونه سازمانها از یکسو و عدم تامین انتظارات و تمایلات نیازی شهروندان از دیگر سو می شود.