رابطه بین شوخ طبعی و اختلالات روانی در دانش آموزان دوره پیش دانشگاهی شهر اصفهان

هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی رابطه­ی بین شوخ­طبعی و اختلالات روانی دانش­آموزان دوره­ی پیش­دانشگاهی شهر اصفهان بود. جامعه­ی آماری شامل کلیه­ی دانش­آموزان دوره­ی پیش­دانشگاهی شهر اصفهان در سال تحصیلی ۱۳۸۶-۱۳۸۵ بودند که با روش نمونه­گیری تصادفی خوشه­ای چند مرحله­ای ۲۱۴ دانش­آموز (۱۰۵ دختر و ۱۰۹ پسر) به عنوان نمونه­ی آماری انتخاب شدند. در مورد آنها پرسشنامه­ی شوخ­طبعی (SHQ) و نسخه­ی تجدیدنظر شده­ی۹۰ نشانه­ای (SCL-۹۰-R) اجرا شد. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین کل شوخ­طبعی با شاخص کلی علایم روانی و ابعاد شکایات جسمانی، وسواس - اجبار، حساسیت بین فردی، افسردگی، اضطراب، فوبیا، افکار پارانوئیدی، روان­پریشی­گرایی و سوالات اضافی رابطه­ی معنی­دار منفی وجود دارد، اما بین کل شوخ­طبعی با بعد خصومت رابطه­ی معنی­داری مشاهده نشد. علاوه براین، مقایسه­ی میانگین­ها نشان داد که بین دانش­آموزان دختر و پسر از لحاظ میزان کل شوخ­طبعی، شاخص کلی علایم روانی و ابعاد وسواس-اجبار، حساسیت بین فردی، خصومت، افکار پارانوئیدی و روان­پریشی­گرایی تفاوت معنی­داری وجود نداشت، اما از لحاظ ابعاد شکایات جسمانی، افسردگی، اضطراب، فوبیا و سوالات اضافی تفاوت میان آنها معنی دار بود.