لزوم برنامه ریزی خانواده در افزایش عزت نفس فرزندان با رویکرد آسیب شناسی اجتماعی

خانواده یکی از عوامل اساسی شکل گیری شخصیت کودک و اولین بذر تکوین رشد فردی و به اساس بناء شخصیت آدمی است. زیرا کودک در بیشتر حالات خود مقلد پدرو مادر در خویها و رفتارهای آنهاست. تردیدی نیست که خانواده اثری عمیق و پایدار در پی ریزی رفتار فردی کودک و برانگیختن روح زندگی و آرامش درونی دارد و کودک در خانواده زبان می آموزد، برخی از ارزش های اخلاقی را کسب می کند و به خصلت های گوناگون متصف می شود. خانواده سهم بسزایی در بنای تمدن انسانی و بر پاداشتن روابط همکاری بین مردم دارد. هر انسانی به تناسب موقعیت و شرایط زندگی، یک تجربه ذهنی از خود و دیگران دارد که کیفیت، استواری و ثبات این تجربه ذهنی که از آن به«عزت نفس» تعبیر می شود و شالوده و زیربنای شخصیتی هر انسانی است، اگر تجربه ذهنی خدشه دار شود اثرات ناگواری بر عملکرد زندگی فردی می گذارد. تحقیقات روانشناسی در زمینه عزت نفس بیانگر این است که همراه با کاهش عزت نفس افسردگی، اضطراب، کاهش سلامت عمومی بدن بی تفاوتی و احساس تنهایی ، عدم رضایت شغلی، کاهش عملکرد و عدم موفقیت تحصیلی و بوجود می آید(کوپراسمیت). هنر آموختن اصول اجتماع و قواعد ادب و اخلاق به انسانها به عهده خانواده است. به اعتقاد ما، اگر چه همه کودکان دنیا دارای والدین هستند ولی می توان گفت که تنها عده محدودی از این والدین صلاحیت تربیت کردن و مربی بودن را دارا هستند.