ارائه مدل ساختاری ارتباط تربیت دینی و گسست اخلاقی با نقش میانجی جو اخلاقی مدرسه در نوجوانان

این پژوهش با هدف ارائه مدل ساختاری ارتباط تربیت دینی و گسست اخلاقی با نقش میانجی جو اخلاقی مدرسه در نوجوانان انجامشد. این پژوهش در زمره تحقیقات توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان مشغول تحصیل در مدارس مقطع متوسطه دوم شهر پلدشت در سال ۱۴۰۲ - ۱۴۰۱ به تعداد ۹۰۰ نفر بود. برای تعیین حجم نمونه بنابه دیدگاه صاحبنظران درتحقیقات مبتنی بر روش معادلات ساختاری حداقل حجم ۲۰۰ نفر پیشنهاد شده است (هومن، ۱۳۹۷). لذا نمونه آماری شامل ۲۵۰نفر بود که به روش نمونه گیری خوشه ای مرحله ای انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل مقیاس مکانیسم های گسستاخلاقی (پایایی= ۹۱ / ۰)، پرسشنامه استاندارد جو اخلاقی مدرسه (پایایی= ۸۵ / ۰) و مقیاس ارزشیابی تربیت دینی دانش آموزان (پایایی=۸۱ / ۰) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل معادلات ساختاری در برنامه های SPSS و AMOS انجام شد. یافته هایتحقیق نشان داد که بین تربیت دینی، جو اخلاقی مدرسه و گسست اخلاقی در نوجوانان رابطه معنی داری وجود دارد (p<۰/۰۵). نتایجتحلیل مسیر نشان داد که تربیت دینی بر جو اخلاقی مدرسه اثر مستقیم مثبت و بر گسست اخلاقی اثر مستقیم منفی و نیز جواخلاقی مدرسه اثر مستقیم منفی بر گسست اخلاقی دارد (p<۰/۰۵). تحلیل اثر غیر مستقیم نشان داد که تربیت اخلاقی اثر غیرمستقیممعنی دار و منفی بر گسست اخلاقی از طریق جو اخلاقی مدرسه دارد (p<۰/۰۵). با توجه به یافته ها می توان مطرح ساخت که علاوه براثر مستقیم تربیت دینی بر گسست اخلاقی، تربیت دینی به صورت غیر مستقیم نیز از طریق جو اخلاقی مدرسه بر گسست اخلاقیتاثیر دارد. بنابراین، مدارس و محیط های آموزشی باید توجه ویژه ای به جو اخلاقی مدرسه داشته باشند و برای ایجاد یک محیطاخلاقی مثبت، به تربیت دینی توجه کنند. این اقدامات می توانند به کاهش گسست اخلاقی در نوجوانان کمک کنند.