نقش وابستگی به تلفن همراه بر سلامت روان با میانجیگری خودارزشیابی

امروزه استفاده بیش از حد و وابستگی به تلفن همراه یکی از معضلات در بین نوجوانان محسوب میگردد از اینرو این پژوهش با هدف تدوین مدل ساختاری نقش وابستگی به تلفن همراه بر سلامت روان با نقش میانجی خودارزشیابی در دانش آموزان دبیرستانی انجام گرفت. روش پژوهش حاضر به صورت توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل دانش آموزان متوسطه دوم سال۱۴۰۱- ۱۴۰۲ شهرستان ملارد است که طبق آمار ۱۳۸۸۶ نفر می باشد. حجم نمونه ۳۷۵نفر بصورت خوشه ای تصادفی انتخاب شد. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه وابستگی به موبایل کوه هی (۲۰۰۹)، پرسشنامه خودارزشیابی جاج و همکاران (۱۹۹۷) و سلامت روان ویت وویر (۱۹۸۳) می باشد. داده های گردآوری شده با استفاده از آزمون معادلات ساختاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان می دهد که اثر مستقیم وابستگی به تلفن همراه بر سلامت روان (۰۰۱/۰) ,P (۲۶۹/۰)، اثر غیرمستقیم وابستگی به تلفن همراه با میانجیگری خودارزشیابی بر سلامت روان (۰۱۹/۰) ,P (۰۸۸/۰) و همچنین اثر کل بین متغیرها (۰۰۱/۰),P (۲۴۱/۰) می باشد، همچنین اثر مستقیم خودارزشیابی بر سلامت روان (۰۰۱/۰), P (۲۴۱/۰-) می باشد که از نظر آماری معنادار می باشند. با توجه به نتایج به دست آمده متغیرهای وابستگی به تلفن همراه و خودارزشیابی بطور همزمان قادر به تبیین ۵/۲۴ درصد از واریانس سلامت روان هستند. همچنین، متغیر وابستگی به تلفن همراه قادر به تبیین ۵/۱۳ درصد از واریانس خودارزشیابی می باشد. بنابراین مدل نظری نقش میانجیگری خودارزشیابی در رابطه بین وابستگی به تلفن همراه با سلامت روان در دانشجویان در سطح ۰۵/۰ و با احتمال ۹۵% تائید می گردد