تاثیر مداخله نمایش درمانی بر شادکامی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان مقطع چهارم ابتدایی شهر آق قلا

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی نمایش درمانی (سایکو درام) بر سازگاری اجتماعی و شادکامی دانش آموزان مقطع ابتدایی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پایه چهارم ابتدایی شهر آق قلا در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود. برای تعیین حجم نمونه ۳۰ نفر دانش آموزان مدرسه دخترانه «کوثر»، با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب، و به صورت تصادفی در گروه های گواه و آزمایشی گمارده شدند (گروه آزمایش: ۱۵ نفر/ گروه گواه: ۱۵ نفر). ابزار پژوهش پرسشنامه سازگاری اجتماعی سینها و سینگ (۱۹۹۳) و پرسشنامه شادکامی آکسفورد هیلز و آرجیل (۲۰۰۲، فرم کودک) بود. برای تحلیل داده ها در سطح توصیفی از میانگین و انحراف استاندارد و در سطح استنباطی از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیری و چند متغیری استفاده شد. نتایج تحلیل کورایانس نشان داد که نمایش درمانی (سایکودرام) بر سازگاری اجتماعی و شادکامی دانش آموزان مقطع ابتدایی موثر بوده است (۰۱/۰>p) ؛ به عبارت دیگر نمایش درمانی باعث افزایش میزان سازگاری اجتماعی و شادکامی دانش آموزان شده است. میزان تاثیر درمان بر سازگاری اجتماعی ۸۷/۰ و بر شادکامی ۸۸/۰ بود. با توجه به اثربخشی نمایش درمانی (سایکودرام)، از آن به عنوان یک برنامه آموزشی در جهت افزایش سازگاری اجتماعی و شادکامی دانش آموزان مقطع ابتدایی در مدارس پیشنهاد می گردد.