سنجش اثر مدیریت کاربری زمین بر بهبود حمل و نقل درون شهری ( نمونه موردی: شهر شیراز)

یکی از عوامل مهم در سیستم مدیریت شهری برنامه ریزی کاربری زمین می باشد. برنامه ریزی کاربری زمین از طریق شبکه های ارتباطی و جریان های ترافیکی با سیستم حمل و نقل دارای ارتباطی مستقیم و متقابل می باشد. می توان بیان داشت که حمل و نقل و کاربری زمین شهری همراه با یکدیگر سیستمی را شکل می دهند که تصمیم در یکی بر دیگری موثر می باشد و مدیریت در یکی می تواند در تحقق اهداف دیگری در کل سیستم موثر واقع گردد. بنابراین می بایستی به صورت یکپارچه نگریسته و مدیریت شوند. پژوهش حاضر با هدف سنجش اثر مدیریت کاربری زمین بر بهبود حمل و نقل درون شهری در محدوده شهر شیراز می پردازد. روش پژوهش حاضر از نوع-توصیفی- تحلیلی می باشد و و گرد آوری اطلاعات نیز به دو شیوه اسنادی و پیمایشی انجام پذیرفته است. بر طبق نتایج حاصله شاخص تجهیز کاربری های جاذب سفر به فضا و پارکینگ کافی با مقدار (۳۳۸/۰ =r و ۰۰۰۴/۰ P<) شاخص مدیریت و کنترل صحیح کاربری زمین با مقدار (۴۲۷/۰ =r و ۰۰۲/۰ P<) و شاخص احداث کاربری های جاذب سفر در خارج از نقاط پر تراکم شهر ( حاشیه شهر) با مقدار (۲۲۹/۰ =r و ۰۰۴/۰ P<) با بهبود حمل و نقل شهری در ارتباط می باشد لذا هر سه فرضیه پزوهش تایید گردید.