نقد مصادیق شرک در وهابیت طبق آیات وروایات

وهابیت در موضوعات گوناگون دیدگاه های ویژه ای جدا از سایر مذاهب و فرقه های اسلامی دارد. یکی از این باورهای خاص این فرقه اختلاف در تبین مسائل مرتبط با امامت واولیاء الهی است که با تکیه بر مبانی خاص در تعریف شرک و مصادیق آن شکل گرفته است. وهابیت با نفی نظام علی ومعلولی ،واسطه فیض بودن ائمه اطهار علیهم السلام را انکار می کنند ودر نتیجه مواردی مانند توسل به ائمه علیه السلام، تبرک و شفاعت خواهی از ایشان و قسم خوردن بر غیر خدا را بدعت می دانند. با توجه آیات و روایات و دیدگاه علامه طباطبایی در تفسیر المیزان به آسانی می توان به باورهای نادرست وهابیون درباب مصادیق آگاهی پیدا کرد و بسیاری از اعمال صحیح مانند تبرک و توسل به انبیاء و اولیاء الهی درخواست شفاعت ازآنان و سوگند یاد کردن به غیر خدا را از محدوده شرک خارج نمود.بلکه هدف،تعظیم شعائر الهی طبق دستور الهی است که تا رضای خدای تعالی رابا این امور به دست آورند .با رجوع به قرآن و روایات عقاید وهابیون ثابت می شود.تبرک و توسل به انبیاء و اولیاء الهی درخواست شفاعت ونیز قسم به غیر خدا را زمانی که به اذن وبدون اعتقاد به تاثیر استقلالی این موارد و فقط برای تقرب به خداوند متعال باشد ،جایز دانسته است.نه تنها شرک نیست بلکه اجر وثواب خاص خود را دارد.