شکست تصادفی آشیان اکولوژیک گونه های گیاهی مراتع در اثر چرای حیوانات (مطالعه موردی: شهرستان بروجن، استان چهارمحال بختیاری)

فراوانی نسبی گونه ها ارتباط نزدیکی با وسعت اشغال آشیان اکولوژیکی آن ها دارد و هر چقدر وسعت اشغال آشیان اکولوژیک یک گونه بر روی منابع غذایی بیشتر باشد، فراوانی نسبی بیشتری را در مقایسه با سایر گونه ها به خود اختصاص می دهد. فراوانی نسبی یک گونه می تواند انعکاس دهنده موفقیت آن گونه برای رقابت در تسخیر منابع محدودکننده غذایی باشد و گونه هایی با فراوانی بیشتر قدرت رقابتی بیشتری برای استقرار داشته و گونه هایی که فراوانی نسبی کمتری دارند، قدرت کمتری برای تسخیر منابع غذایی دارند. مدل‎های تقسیم آشیان اکولوژیک (مدل چیرگی پیش دست، شکست تصادفی، شکست تصادفی توانی، شکست مک آرتور، مدال زوال چیرگی، جورسازی تصادفی) بر این اساس استوارند که فراوانی گونه‎ها، نسبتی از منابع (آشیان اکولوژیک) است که یک گونه با ورود به آن جامعه به خود اختصاص می دهد. هدف از این تحقیق، به کارگیری مدل‎های فراوانی گونه‎ای مبتنی بر تقسیم‎ آشیان اکولوژیک در مناطق با مدیریت متفاوت چرا در مراتع شهرستان بروجن استان چهارمحال بختیاری است. بدین منظور ابتدا در منطقه مورد نظر سه عرصه که از نظر عوامل اقلیمی و ادافیکی یکسان ولی از نظر مدیریت چرای حیوانات (چرای آزاد، قرق کوتاه مدت و قرق بلند مدت) متفاوت بوده، انتخاب و داده های مربوط به پوشش در هر عرصه در امتداد ۴ ترانسکت به طول ۱۰۰ متر با استفاده از ۴۰ پلات یک مترمربعی به روش سیستماتیک تصادفی برداشت شد. نتایج نشان می دهد که مدل توزیع فراوانی گونه های گیاهی عرصه های چرای آزاد و کوتاه مدت از مدل شکست تصادفی و قرق بلند مدت از مدل شکست توانی پیروی می کنند. تطابق مدل الگوی فراوانی گونه‎ای عرصه چرای آزاد و قرق کوتاه مدت با مدل شکست تصادفی نشان دهنده غیریکنواختی و تنوع کمتر این عرصه ها ناشی از اثرات مخرب چرای حیوانات در مقایسه با قرق بلندمدت است.