ظرفیت سازی حکمرانی خوب در کشورهای در حال توسعه: برخی آموزه ها در این حوزه تاریخ

تاریخ جهان مملو از سیاست های اجرا نشده و به نتیجه نرسیده است و کشورهای بسیاری نتوانسته اند
متکی بر سیاست ها و برنامه هایی مشابه با بسیاری از کشورهای توسعه یافته، از دام درآمد متوسط عبور
کنند و به توسعه دست پیدا کنند. حاصل کنکاش برای یافتن دلایل اختلاف سطوح توسعه یافتگی
کشورها و توان کشورها برای گذار به سطوح بالاتر توسعه، نشان می دهد که این اختلاف نه در سرمایه
)فیزیکی و انسانی( و فناوری که در ظرفیت نهادی و اجرایی کشورها نهفته است. موضوعی که از آن
در یک نگاه کلان به حکمرانی یاد می شود. از همین رو است که بسیاری از دانشمندان توسعه معتقدند
هیچ کشوری برای نیل به توسعه پایدار، گریزی از بهبود نظام حکمرانی ندارد. بهبود نظام حکمرانی به
معنای اصلاح مجموعه ایده ها در خصوص دولت ها برای ایجاد سیاست های مسئولیت سیاسی، مدیریت
منابع اقتصادی و اجتماعی و همچنین بهبود ظرفیت استوار و ایفای نقش به شکلی موثر، کارآمد و
عادلانه است.
تجارب بین المللی نشان می دهد که ظرفیت های موجود در منابع انسانی، منابع نهادی و منابع
محلی در کشورهای در حال توسعه، از جمله عناصر اساسی در دستیابی به توسعه پایدار و کاهش فقر
هستند؛ بنابراین تمرکز بر حکمرانی خوب موجب افزایش تاکید بر ظرفیت سازی شده است.
ظرفیت سازی، مستلزم تمرکز بر همه عناصر بالقوه ای است که باعث افزایش بنیادین ظرفیت ملی
می شوند؛ بنابراین موضوع بسیار فراتر و جامع تر از توجه صرف به آموزش است. ظرفیت سازی نه تنها
به معنی تربیت افراد است بلکه باید به کشورهای در حال توسعه کمک کند تا موسساتی خودکفا برای
خود ایجاد نموده و محیطی را فراهم سازند که افراد بتوانند در آن محیط به کشور خود خدمت کنند.