مسئولیت دولت ها به همکاری بین المللی برای رعایت حق بر سلامت همگانی

حق برسلامتی ، طیف وسیعی از حق ها را گردهم آورده است که هر کدام نقشی انکارناپذیر در تحقق آن ایفا می کنند. براین اساس، برخورداری از آب آشامیدنی سالم ، غذای کافی و مقوی ، محیط زیست پاک و... مقوم ذات سلامتی انسان به شمار می روند. در کنار این مسئله ، برخورداری از حق حیات بدون برخورداری از سلامتی جسم و روان بی معنا خواهد بود. تعهد به همکاری بین المللی هم که به عنوان سازوکاری تکمیلی جهت توانمندسازی و بالا بردن ظرفیت های اقتصادی و فنی دولت ها در میثاق مطرح گردیده است ، بیشتر به یک توصیه می ماند تا تعهدی حقوقی ، هر چند که در یک سند بین المللی الزام آور ذکر شده است . مشخص نیست که اگر دولتی با وجود برخورداری از امکانات لازم، نسبت به انجام این تعهد بی وجهی نشان دهد، چه مسئولیتی متوجه او خواهد شد. در اسناد بین المللی منظور از سلامت هم سلامت جسم و م ه سلامت روان است و بعضا در کنار این دو، سلامت اجتماعی و معنوی هم به کار رفته است و این اسناد تمتع هر کس را از بهترین حالت جسمی و روانی ممکن الحصول بدون در نظر گرفتن تفاوتهای نژادی ، مذهبی ، باورهای سیاسی ، شرایط اقتصادی و اجتماعی به رسمیت می شناسند و تدابیری که دولت ها باید برای استیفای کامل بهداشت و سامت و تامین امکان یک زندگی سالم اتخاذ کنند بیان می دارد. در این راستا دولت ها را ملزم به اتخاذ اقداماتی در حوزه وسیعی کرده که برخی از این تعهدات مستلزم اقدام فوری دولت هاست و برخی دیگر در طول زمان تحقق می یابند. در این بین لزوم توجه خاص دولت ها به اقشار و گروههای آسیب پذیر بیش از سایر افراد مورد تاکید قرار گرفته است . امروزه رعایت حق بر سلامت و بهداشت عمومی به مثابه یک تکلیف جمعی به شمار می آید به طوری که حمایت از موازین آن تا مرز تعهد به نتیجه گسترش یافته است . در این میان تعهد به همکاری بین لمللی دولت ها در راستای استقرار آرمانهای عام بشری ، پیش شرط هرگونه اقدام موثری در زمینه مقابله با چالش های انسانی دنیای معاصر است . آنچه که به عنوان ضرورت اجتماعی و الزام حقوقی بیش از پیش مطرح است ، آن است که همکاری میان دولت ها بایستی در قالب مسئولیت حقوقی نهادینه گردد. در اصل تعهد به همکاری برای دولت ها در راستای اجرای یک سلسله اعمال هماهنگ برای رسیدن به یک هدف مشترک است .