واکاوی ریشه های مشترک بینش شهودی (عرفان) و هنر عکاسی

عرفان (شهود) و عکاسی با هم یگانگی هایی دارند، که ما را قادر می سازد آنها را هم تراز با هم مقایسه کنیم. هنرمند عکاس، آنگاه که با تکیه بر قدرت مکاشفه و ادراک شهودی خود حقایق هستی را درمی یابد و در لحظه قطعی، آن جلوه از جمال حق را که بر او آشکار شده، بر صفحه حساس فیلم ثبت می کند، در هیبت عارفی است که دریافت های آنی و الهامات خود از ذات حق تعالی را به زبان تمثیل به نظم و نثر بیان می کند. در همین راستا این مقاله که به روش تحلیلی_توصیفی و با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای انجام شده، در پی آن است تا با رویکردی عرفانی به مقوله عکاسی، به واکاوی نقاط مشترک در دو حوزه عرفان و هنر عکاسی بپردازد تا با تبیین این ریشه های مشترک، راه گشای هنرمند عکاس در بهره وری از سازوکار شهود عارفانه در بستر آفرینش آثار هنری او باشد.