زمینه و هدف: آلودگی آب و هوا یکی از مهمترین مشکلاتی است که مردم امروزه در سرتاسر جهان به ویژه در شهرهای بزرگ با آن رو به رو هستند. رشد روزافزون جمعیت و همچنین افزایش وسایل نقلیه و تعداد کارخانه های صنعتی در
شهر اصفهان موجب شده این شهر نیز به عنوان یکی از بزرگترین شهرهای صنعتی ایران محسوب گردد. اصفهان پس از تهران به عنوان دومین شهر آلوده ایران بشمار می آید. شهرستان اصفهان در بسیاری از روزهای سال با بحران
آلودگی هوا مواجه می باشد که این آلودگی به صورت مستقیم و غیرمسقیم اثرات نامطلوبی برتمامی ابعاد زندگی مردم این شهر دارد. از جمله این تاثیرگذاری ها می توان به
کیفیت آب باران این منطقه اشاره نمود که به آب های سطحی و زیرزمینی موجود در منطقه می پیوندد و بر کیفیت آن ها نیز اثر می گذارد. این چرخه ادامه خواهد داشت و
آلودگی هوا بر کیفیت آب شرب، کشاورزی، افزایش بیماری های تنفسی و در یک کلام بر سلامت جامعه آن منطقه تاثیر می گذارد.
مواد و روش ها: در تحقیق حاضر به بررسی اثرگذاری میزان آلودگی هوای اصفهان بر
کیفیت آب باران منطقه ۱۰ شهرداری اصفهان پرداخته شده است.
کیفیت آب باران بر اساس استاندارد ارائه شده توسط سازمان بهداشت جهانی به منظور استفاده در شرب، استاندارد ارائه شده توسط APHA برای آب های جاری، استاندارد کشور چین برای مصارف کشاورزی، استاندارد ایران برای مصارف آشامیدنی و کشاورزی مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین به منظور ارزیابی کیفیت هوای منطقه، آمار ایستگاه سازمان هواشناسی اصفهان مورد استفاده قرار گرفته و پارامترهای هواشناسی بر اساس استانداردهای ارائه شده توسط آژانس حفاظت از محیط زیست آمریکا مورد تحلیل قرار گرفته است.
یافته ها: نتایج نشان داد که میزان EC آب باران حساسیت بیشتری نسبت به میزان pH برای بررسی مقدار آن در آب باران دارد، بطوری که در بسیاری از نمونه ها با مد نظر قرار دادن میزان pH کیفیت مطلوب داشته، اما با در نظر گرفتن میزان EC همان نمونه کیفیت نامطلوبی را داشته است. نتایج پایش کیفیت هوا بر اساس میزان PM۲.۵ در روزهای بارش نشان داد که ۵ روز در حالت پاک، ۱۳ روز در سطح قابل قبول و ۶ روز غیربهداشتی برای گروه های حساس بوده است.
نتیجه گیری: رواناب شهری اصفهان برای شرب نیازمند تصفیه است، ولی کیفیت آن برای کشاورزی مناسب است. نتایج نشان داد که EC آب باران همبستگی بالایی با ارتفاع بارش دارد، در حالیکه pH آب باران با ارتفاع بارش همبستگی ندارد. نتایج حاکی از آن است که بارش ها با ارتفاع نسبتا کم موجب افزایش چشمگیر EC آب باران شده است. این کاهش میزان ارتفاع بارش، موجب افزایش میزان CO و PM۲.۵ در هوای موجود نیز شده است. ارتفاع بارش بر روی میزان pH آب باران بی تاثیر بوده است، در حالیکه با افزایش ارتفاع بارش، میزان EC آن به شدت کاهش یافته است. بطور کلی ارتفاع بارش تاثیر قابل توجهی بر غلظت EC آب باران دارد. نتایج نشان داد که در تمام روزهای بارندگی، میزان آلاینده های CO، SO۲ و O۳ در حالت پاک قرار دارند.