نقش میانجی گری ابعاد ظرفیت تاملی والدین در رابطه بین سبک های دلبستگی ناایمن و استرس والدگری در والدین دارای فرزندان مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی

هدف این پژوهش بررسی نقش میانجی گری ابعاد ظرفیت تاملی والدین در رابطه بین سبک های دلبستگی ناایمن و استرس والدگری در والدین دارای کودک مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی بود. روش پژوهش همبستگی از نوع مدل سازی معادلات ساختاری و جامعه پژوهش شامل والدین دارای کودک مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی شهر یزد در سال ۱۴۰۱ بودند که از این بین نمونه ای به تعداد ۲۹۵ پدر و مادر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه های تجربه ی روابط نزدیک برنان و همکاران (۱۹۹۸)، ظرفیت تاملی والدین لویتن و همکاران (a۲۰۱۷) و استرس والدگری آبدین (۱۹۹۵) پاسخ دادند. سپس داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل مسیر و تجزیه و تحلیل چند گروهی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تحلیل داده های حاصل از پژوهش نشان داد در هر دو گروه مادران و پدران، پیش ذهنی سازی می تواند، نقش میانجی گری را در رابطه ی بین سبک دلبستگی اضطرابی و استرس والدگری در پدران و مادران دارای کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی ایفا کند. همچنین تجزیه و تحلیل چندگروهی نقش جنسیت والدین را تایید کرد. چنانکه در تفاوت این دو گروه، مسیر دلبستگی اجتنابی به استرس والدگری گروه مادران برخلاف گروه پدران معنادار شد. با توجه به یافته ها می توان بیان کرد، در هر دو گروه مادران و پدران دلبستگی اضطرابی نقش مهمی در افزایش پیش ذهنی سازی در مورد کودکان دارای اختلال دارد و از این طریق استرس والدگری را افزایش می-دهد.