بررسی آزمون های غیر مخرب مورد استفاده در عیب یابی قطعات تولید شده به روش ساخت افزایشی (AM)،

ساخت افزایشی (AM) ساختن یک قطعه یا جزء نهایی بر اساس رسوب مواد با دقت بالا با استفاده از روش های مختلف است. این فرآیند یکی از پیشرفت های اصلی در انقلاب صنعتی چهارم به شمار می رود و همچنان در حال رشد می باشد. انواع مختلفی از روش های ساخت افزایشی وجود دارد و امروزه استفاده از روش های بازرسی کارآمد برای اطمینان از سطح معینی از کیفیت و تشخیص عیوب و ناپیوستگی ها در صنعت مورد نیاز است. امروزه در صنعت، آزمون های غیر مخرب (NDT) به طور گسترده و به ویژه در ساخت افزایشی، برای اطمینان از کنترل کیفیت کارآمد و نگهداری پیش بینانه بدون تغییر ویژگی ها و حالت اولیه مواد مورد استفاده قرار می گیرد. هر روش آزمون غیر مخرب بر اساس اصول فیزیکی مختلفی انجام می شود و انتخاب و استفاده صحیح از هر آزمون به کاربرد، فرآیند ساخت، نوع ماده و ناپیوستگی های احتمالی و بسیاری از موارد دیگر بستگی دارد. متداول ترین عیوب ایجاد شده در قطعات AM از نظر ظاهری شامل تخلخل، ناخالصی حبس شده، ترک و نقص در مواد است که عمدتا ناشی از تغییر در پارامترهای تولید، پارامترهای تزریق و ویژگی های اولیه مواد است. در این مقاله به بررسی عملکرد آزمون های غیر مخرب به منظور بازرسی قطعات تولید شده به روش ساخت افزایشی پرداخته شد. این آزمون ها شامل بازرسی چشمی، آزمون مایع نافذ، آزمون ذرات مغناطیسی، آزمون جریان گردابی، آزمون فراصوت، روبش سی تی با پرتو ایکس (XCT)، آزمون نشرآوایی و آزمون دمانگاری است. کاربرد هر کدام از روش های NDT ذکر شده در ساخت افزایشی و مناسب بودن آن ها برای تشخیص عیوب قطعات ساخته شده به روش AMمورد بررسی قرار گرفت. همچنین میزان حساسیت و مزایا و معایب هر روش ارزیابی شد و انواع نقص، و قابلیت تشخیص این عیوب توسط روش های NDT ذکر گردید. با توجه به اینکه ۷ دسته روش تولید در ساخت افزایشی وجود دارد، در این تحقیق کاربرد هر آزمون NDT برای دسته های مختلف فرآیند AM مورد بحث قرار گرفت و چالش های موجود در هر کدام ذکر گردید.