تحولات اساسی معماری ایران در مسکن های معاصر طی ده سال اخیر

خانه تعبیر تاویل و انگاره ای از جهان ماست. از گذشته های بسیار دور ، خانه برای انسان چیزی بیش از سرپناه بوده و جنبه های معنوی و مذهبی در همه مراحل ساخت خانه تا استقرار در آن و استفاده از آن کامال مشهود است خانه به مثابه یک کالبد معماری حاوی ایده ها و ارزشها است آنچه در لحظه آفرینش در آن گنجانده شده باشد از سطوح و دیوارهای آن تشعشع کرده و به کسانی که در آن قرار می گیرند انتقال می یابد. آنچه بر معماری ایران از بدو ورود اندیشه های نو در حدود یکصدسال پیش و به دنبال آن نووارگی ،نوآوری ، و نوپردازی رخ داده است این هراس را در دل می انداخت که مبادا در این دوره بس طولانی معمار ایرانی نتوانسته باشد نقش خود را درست ایفا کرده و مهرونشان خود را به تحولات زده باشد.تحولاتی که از این دوره آغاز شد و بر طراحی مسکن ایرانی نیز اثرات عمیقی بر جای گذاشت و کیفیت زندگی شهروند ایرانی را دگرگون کرد.به نظر می رسد بخش عمده ای از ناسازگاری ها به سبب تغییر ناگهانی از خانه های ویلایی به خانه های آپارتمانی بدون در نظر گرفتن رفتار ساکنان و نیازهای آنها در جریان واقعی زندگی ایجاد شده است. یعنی سرعت این تحول از سرعت هماهنگی مردم با آن بیشتر بوده است .بدین منظور پس از شناخت دقیق تر مفهوم مسکن، با مروری بر مطالعاتی در خصوص تغییرات الگوی معماری مسکن در ادوار مختلف ، به روش توصیفی، ومروری از مقالات و پژوهش های انجام شده تدوین می شود. در این مقاله سعی بر این ،است که با نگاهی به معماری خانه های ده سال اخیر، نظریه های معماری این دوران را جمع بندی و امکان احیای مفاهیم معماری ایرانی را در خانه های معاصر بررسی کرد.