بررسی مشابهت های نگاه به مرگ از منظر شاعران سبک هندی و اندیشمندان فلسفه ی وجودی

این پژوهش با مفروض انگاشتن وجود شباهت هایی میان مرگ در سروده های شاعران سبک هندی و آثار اندیشمندان فلسفه ی وجودی، به بررسی شباهت های نگاه به مرگ از منظر این شاعران و اندیشمندان فلسفه ی وجودی دست می یازد و بر آن است تا با مطالعه ی دقیق آثار این اندیشمندان و شاعران سبک هندی به بررسی این نگاه مشابه، پیامدهای مشترک و زمینه های شکل گیری آن بپردازد. بر اساس یافته های این پژوهش، به سبب شرایط اجتماعی – سیاسی مشابه در عصر صفوی و اروپای مقارن با جنگ های جهانی اول و دوم، شباهت های بسیاری پیرامون مرگ در این دو دیدگاه وجود دارد؛ همان-گونه که اندیشمندان فلسفه ی وجودی با پذیرفتن مرگ به عنوان یک امر وجودی، که سبب فردیت و تمایز افراد می شود و درک آن مختص انسان است، دست به خلق آثار خود زده اند، شاعران سبک هندی نیز با پذیرفتن مرگ و روی گردانی از عمر جاودان، عمر و فرصت خود را وقف سرودن شعر و خلق مضامین تازه و بدیعی کرده اند که مختص خود آنها است و نشان از فردیت آنها دارد و بدین وسیله ضمن خلق لذت برای خود و مخاطبانشان به زندگی و وجود خود معنی داده اند.