بررسی عوامل مرتبط با دلیریوم در بیماران و مراقبین خانوادگی بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه: یک مطالعه مقطعی

زمینه و هدف: دلیریوم، تجربه ناخوشایندی برای بیمار و خانواده آنها است که عوارضی را برای آنها به همراه دارد. تشخیص زود هنگام دلیریوم مستلزم دانش و آگاهی پزشکان و پرستاران بخش های مراقبت ویژه از ماهیت نشانگان دلیریوم، علایم بیماری و عوامل موثر بر بروز این سندرم است. مطالعه حاضر با هدف تعیین عوامل مرتبط با دلیریوم در بیماران و مراقبین خانوادگی بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه انجام شده است. روش ها: در این مطالعه مقطعی در سال ۱۴۰۲، تعداد ۲۵۶ جفت از بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران و مراقبین خانوادگی آنان به روش نمونه گیری طبقه ای متناسب انتخاب شدند. جهت جمع آوری اطلاعات از سه پرسشنامه شامل اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه CAM-ICU و پرسشنامه Sour Seven استفاده شد. یافته ها: بیماران شرکت کننده در پژوهش با میانگین سنی ۱۷/۰۷ ± ۷۵/۴۱ و اکثرا آقا (۵۵ درصد) با میانگین تعداد روز بستری برابر با ۸/۸۲ ± ۱۱/۴۸ بودند. دلیریوم در ۲۱۰ مورد از بیماران (۸۱/۷ درصد) مثبت گزارش شد. مراقبین خانوادگی با میانگین سنی ۱۴ ± ۴۲/۲۵ و اکثرا خانم (۶۶/۹ درصد) بودند. تعداد ۱۷۱ نفر (۶۶/۵ درصد) از مراقبین خانوادگی علائم دلیریوم را گزارش کرده بودند. بین جنس و تعداد روز بستری با بروز دلیریوم در بیماران و مراقبین خانوادگی ارتباط معنادار دیده شد. نتایج تحلیل آماری نشان داد بین دلیریوم بیماران و دلیریوم در مراقبین خانوادگی ارتباط معنادار آماری وجود دارد (۰/۵>P). نتیجه گیری: با توجه به میزان بالای دلیریوم گزارش شده در بیماران و مراقبین بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه، شناسایی و غربالگری دلیریوم اهمیت زیادی دارد. با اطلاع از مشخصات فردی و عوامل مرتبط با بروز دلیریوم شناسایی شده در این مطالعه و تا حد امکان اصلاح برخی موارد و یا حمایت از مراقبین می توان زمینه را برای ارتقاء کیفیت مراقبت در سیستم مراقبتی آماده ساخت.