ااثر بستر کاشت و تنش شوری بر فامیل های نیمه خواهری متحمل به خشکی چغندرقند

در مطالعات گلخانه ای تنش شوری لازم است محیط کشت علاوه بر داشتن ثبات هدایت الکتریکی، از نظر اقتصادی نیز مقرون به صرفه باشد تا در غربالگری ژرم پلاسم بتوان از آن ها استفاده کرد. از طرفی با وجود مکانیزم های مشترک بین تنش هایی مثل خشکی و شوری، می توان از ژرم پلاسم متحمل به خشکی برای تولید ارقام متحمل به این تنش ها استفاده کرد. لذا دو آزمایش به صورت مجزا طراحی شد. آزمایش اول به صورت فاکتوریل با سه فاکتور در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار اجرا شد. فاکتور اول شامل ۱) خاک لومی ۲) پرلیت با محلول هوگلند، ۳) آبکشت با هوگلند بود. فاکتور دوم تیمار شاهد (آب نرمال منطقه) و سطح شوری ۱۶ دسی زیمنس بر متر، و فاکتور سوم شامل دو ژنوتیپ حساس و متحمل به شوری چغندرقند بود. در آزمایش دوم، تعداد ۱۷ ژنوتیپ در بستر پرلیت با محلول هوگلند درشرایط شاهد و شور به ترتیب با هدایت الکتریکی یک و ۱۶ دسی زیمنس بر متر با چهار تکرار مورد آزمون قرار گرفت. در شرایط تنش شوری، مقدار عملکرد گیاه در بستر خاک کمتر از پرلیت و آبکشت بود زیرا خاک در اثر تنش شوری حدود شش برابر و پرلیت حدود دو برابر نسبت به شرایط شاهد، شور شدند. بیشترین مقدار عملکرد به مقدار ۳.۳۱ گرم در بوته از محیط آبکشت بدست آمد اما در شرایط شور این تیمار با پرلیت در گروه مشترک قرار گرفت. در آزمایش دوم، بر همکنش شوری در ژنوتیپ بر اکثر صفات کمی و کیفی معنی دار بود. در مجموع ژنوتیپ های HSF-۹۱۰۱۸، HSF-۹۱۰۴۰، HSF-۹۲۸۷۰، HSF-۹۲۸۸۱ و HSF-۹۲۸۸۴ بر اساس کلیه صفات و شاخص تحمل به تنش، به عنوان منابع ژنتیکی متحمل به شوری شناسایی شدند