نقش آینه در شعر دو شاعر سبک هندی بیدل و صائب تبریزی

نقطه اوج و جذابیت سبک هندی تلاش ها و تصاویر خلاقانه بیدل دهلوی و صائب تبریزی است که منجر به پیدایش انواع استعاره ها در اشعار ایشان شده است که در بسیاری موارد این استعاره ها بسیار دور از ذهن و کاملا بدیع هستند و جز در اشعار این دو نمی توان در اشعار سایر شاعران یافت. سبک هندی از قرن یازدهم با صائب تبریزی در ایران و بیدل دهلوی اواخر قرن یازدهم و اوایل قرن دوازدهم در هندوستان شکل گرفته است. در این میان می توان بیدل را شهسوار سخن پارسی در قلمرو زبان فارسی در خارج از ایران دانست. در داین تحقیق سعی شده است آینه که از استعاره ها و ترکیبات بدیع دو شاعر است را مورد بررسی قرار داده و به بیان مفاهیم آن پرداخته تا مطالعه ی اشعار و درک معانی عمیق و آن دو قدری آسان تر شود و با پرده برداری ابهامات و پیچیدگی های اینه، ارزش اشعار بیدل و صائب بار دیگر متذکر شود و با تکیه بر نمونه هایی در اشعار این دو دانشمند نشان دهیم که بیدل و صادب از آینه صدها مضمون متفاوت آفریده اند و ان را بهانه ای می دادند برای پرداخت به عشق و عقل، حسن، و تجربه های عرفانی مانند جنون، خودباختگی، استغراق، فنا، وحدت و.. را از طریق شخصیت بخشی به آینه در ضمن حوادث و گفتگوها بیان می کنند.