اثر مرطوب سازی و پخش آب بر بازگشت گونه های بومی در کانون های گرد و غبار استان خوزستان (هورهای منصوره و شریفیه)

هور های شریفیه، منصوره و غیزانیه واقع در رودخانه کوپال، از هور های فصلی بودند که معمولا در فصل زمستان به واسطه سیلابی بودن منطقه، آب گیری می شدند. طی بازدید میدانی از این هورها در سال های ۱۳۹۴ و ۱۳۹۵، منطقه کاملا خشک و به چشمه گرد و غبار تبدیل شده بود. پس از احداث کانال موسوم به نصر، فرصت مناسبی برای رسیدن آب به هور منصوره فراهم شد و پخش آب در ۱۱ نوبت و پس از آن به صورت ادواری ولی نامنظم در هور انجام شد. هم زمان از سال ۱۳۹۵ تا ۱۴۰۰ در قالب اجرای پروژه تحقیقاتی روند توالی و تغییرات پوشش گیاهی هورهای شریفیه و منصوره پایش شد. نتایج نشان داد، بعد از آب گیری و بارندگی های مناسب فصلی و افزایش تدریجی میزان حجم آب پخش شده و ماندابی شدن تالاب، گونه های گیاهی تالابی دائمی ریزوم دار و خشکی زی متنوعی ظاهر می شوند. پس می توان نتیجه گیری کرد، خوشبختانه هنوز این مناطق از بانک بذر خوبی برخوردار هستند و چنانچه حقابه آنها تامین شود، قابلیت احیای پوشش گیاهی طبیعی وجود دارد. بنابراین، با قدری توجه و مدیریت می توان یکی از کانون های گرد و غبار را بدون کشت نهال که مرسوم شده است، مهار کرد.